Güneş az önce veda etti buralara. Hafif aydınlıkta bırakıp gittiğinde yıldızlı bir gecenin balkonuma misafirliğe geleceğini biliyorum. Sözleştik çünkü...Dün akşamda misafirimdi ama ben çok kalamadım yanında, bizde bu geceye sözleştik. Aslında çok da meraklısı değilim gecelerin ,ben yıldızlarını seviyorum sadece. Gün ışığını da çok sevmiyorum. Nedeni basit. Vakitleri koparan, yaşamı tüketen hiçbir şeyi sevmiyorum. Bazen düşünüyorum ne çok şey var yaşanması gereken,ama ne garip bir çelişkidir ki hep yaşanmaması gerekenleri yaşıyoruz sanki. Hoş bu gün daha bir umutla başladım gün ortası zamana. Karmakarışık problemleri çözdüm ,karışık bir yumak ipi çözer gibi. Şimdi daha duru düşüncelerim. Uyandığımda yakalayacağım bir ben var yaşamın içinde. Zamanın tam merkezinde. Tahlil ediyorum, çözümleniyor ve çok basit kalıyor. Ben bir İNSANIM.
Kimi zaman kimsenin görmesini ,bilmesini istemezken ,kaçarken insanlardan bir yabancı misali, şimdi eşgalimi çizip tüm istasyonların duvarlarına yapıştırmışım. Altında yazıyor ’KAYIP ARANIYOR.O BİR İNSAN’
Düşman değilim ki yaşamla, neden bu iç geçirmeler. Zamana isyan edemem, onun bu işte bir suçu yok ki, sadece kızarsam kendime kızarım o kadar. Yaşanamıyorsa, yapılamıyorsa bu zamanın derdi değil, dert benim derdim. Şimdi dışarılarda böyle avare gezerken ,bir bankta kavga eden iki insana bakıyorum ve gülüyorum istemsiz. Boş şeylere ,boş tüketimlere gülüyorum sonrada yalnızlığa selam diyor önünde eğiliyorum saygıyla. Sonra etrafımdaki diğer insanların gözlerinden yüreklerine kayıveriyorum bu seferde ağlıyorum. Bomboş kalmış yüreklere ağlıyor ve yalnızlığa küsüyorum, bu kadar da merhametsiz olunmaz ki...
Kalabalık bir meydana geldiğimde düşünüyorum, şimdi diyorum sorsam ’ne bekliyorsunuz yaşamdan , amaçlarınız var mı? Yada insan olmanın size neler yüklediğini biliyor musunuz?’ cevap verir mi bu insanlar,yoksa bana ’sana ne kardeşim, sen deli misin ya’ sonradan arkamdan ’şuna bak ya biz ne derdindeyiz bu ne diyor,kesin akıldan noksan’ mı derler? Yada ’yahu bir televizyon programında bu tartışılırda ,meydan yerde de sorulacak soru mu bu?’ mu derler? Sadece ben değilim buralarda yaşayan ama bir ben deliyim galiba...yok canım bir ben deli olsam ruh ve sinir hastalıklarından içerde olan onca insan ne pekala? Öyleyse benim dışarıda işim ne? Normal insanlar gibi davranamıyorsam ben neyim? Neden herkes gibi yaşamı bir yolculuk gibi yaşayıp tüketemiyorum ,neden bu kaygılar içimde , neden bir başkaldırı var daima yüreğimde. Yok bunun bir açıklaması ben bir İNSANIM.
Düşünüyorum bazen derin bir kuyunun dibinden, yıldızları geceye yüreğimle ben yerleştirmek istiyorum. Güneş yükselirken hazan şehrinin üzerine ışığını ben dağıtmak istiyorum. Okyanusun en derin yerinden dev gibi dalgaları koparıp sahile kavuşturmak, sonra da bembeyaz köpüklerin arasında kaybolmak istiyorum. Umutların taşındığı yürekleri ellerimle beslemek , kafeslerde tutulan güvercinleri azat etmek, mahzun bakan gözlere ümit olmak istiyorum.
Bütün bunlar bendeki benler işte...Bir gün demirden kocaman bir kapı açılacak gıcırdayarak ve elbette en güzel halimle GELDİM diyeceğim. Ama ne olur bana ne akıllı, ne de deli muamelesi yapmayın. Sadece İNSAN MUAMELESİ beklediğim...

Mirage