Gökyüzüne kuşlar göndermiştim ta eskiden,yeryüzündeki varlığım süzülüşlerine kilitli kaldı onların.Güneşin sıcağıyla kavurduğu tenimin acısını ve yaş cevizin ağzımda aldığım nefesle oluşturduğu o muazzam kokuyu özledim.kokulardan sana uzandı düşlerim.varlığını zihnimde böyle tamamlayabildim.geçtiğim yollarda yansıyan insan yüzleri sizinde elleriniz kuşlara selam etsin,gökyüzüne asılı kalmasın ümitleri,soldurmayın geleceklerini...çığlığınız derin boşluklarına ulaşsın semanın.yolculuklarımı da özledim ben.şöyle bin kilometrelik olanlarını...uyur,uyanır,ağlar,okur,söylerdi zihnim.hangi vakitlerde neyi?nerelerde kimi?arar oldum şimdi..ben neredeyim?sabahları korkuya gebe gecelerden kaçtım ben hep ;ailem yokolur,ben tümsekten düşerdim karanlık pencerelerinde evimin.ağlayarak güneşi beklerdi gözlerim,doğuşunu kimbilir kaç kereler izledim...düşlerim geceyle uçuşur yokolurdu boşlukta.ezilirdi sevdamla beslediğim geleceğim.paramparça benliğim selam ederdi yıllar sonrama.endişelerimin biri bin para,yaşanılası anılar kokardı odam,kapım ardına kadar açıkken.ama ben sesi sevmedim hiç,biraraya gelen anlamsız bütünlükten ürktüm hep.komşu çocukları korkuturlardı merdiven köşelerinde.korkardım hayattan.hiç geçmesin dediklerim çabucak geçer,biterdi.ömrüm güzel anılarımı hep yerdi.ben yazardım.yıllar sonra bulduğumda yazdıklarımı,haklılığımı anladım ,üzülerek ve içten yokederek... esra boyoğlu....