Ne bir yıkımdı yaşamak,ne de tek düze bir hayat
Ben her ne kadar sıradanlığa alıştırmaya çalışsam da bir türlü beceremedim yaşamın kontrolünü elimde tutmayı Bir enkazı yaşamak değildi ki benim hayatım.
Tüm zamanları bir güne sığdırmak,yada büyümeden yaşlanmak
Çünkü, zaman beni terk etmeyen tek dostumdu
Onunla birlikte gezdik acılar bahçelerini, beraber kokladık ayrılık çiçeklerini.
Sarı güller, ah o hasret kokan acı kokan sarı güller
Sevdim mi gülleri ?
Hayır..
Tüm eski dostlarım bilir. Ben oldum olası çiçekleri hiç sevmedim
Ve ben bana kalan tek dostumla çıktım mavi hüzünler yolculuğuna.
Bir çok limanda isteksizce durakladık, fırtınalara beraber direndik,
Gün geldi alabora olduk ve ben ömr-ü billah öğrenemedim yüzmeyi.
Bir gün en çok sevdiğim dostumdan da sıkıldım
Dur! dedim durmadı. Yapma! dedim söz dinlemedi kalbimi kırdı.
Ve sonunda Git! dedim
Eskiden şakaya alırdı zaman bu sözlerimi ama artık yelkovanla akrebin dönüşüne gözlerim yetişemez oldu
Ve zaman da artık bırakıp gitti beni…
Giderken kendisine ait ne varsa götürdü benden
Aşkımı, sevgimi, gülüşlerimi, çocukluğumu, hatıralarımı,
Kısacası geçmişimi ve geleceğe olan tüm umutlarımı almış bilmeden…
Şimdi,hüsran yağmurları yağıyor bizim semte.
Gecelerce yalnızlık kol geziyor İstanbul’un karanlık sokaklarında…
Korkular sarhoş nidalarında, cesaret edilebilen en yüksek mezralara bir tenorun gırtlağından çıkan son nefes gibi yetişmeye çalışmakta
Korkuyorum.
Eskiden,yani çocukken de korkardım ben,
Ama bilirdim ki tek oyuncağım mavi plastik bebeğe sarıldığımda içime bir sevinç dolacak ve yerini huzur kaplayacak
Şimdi ne plastik mavi bebek ne de çocukluk hatıralarım benimle
Sadece bölük pörçük film kareleri gibi oyun oynuyorlar rüyalarımda birleştiremiyorum
Yoruldum
Hep bir sebep arar insan terk edilişlerin ardından.
Aslında anlar yıllar sonra sadece bir limitin sonu olduğunu da yinede bir kalıp bulur buna
Eğer amaç burada kendini rahatlatmaksa benim de şu anda ihtiyacım var, hem de herkes den fazla
Düşünüp durdum, günler boyu bir sebep bir neden aradım
Nedenler, yanılgılar, korkular, sorgulamalar gelip geçti zihnimin derinlerinden
Ve anladım ki zamanın bıraktığı değilim ben…
Bendeki doyumsuz sevgisizlikmiş terk edilen…

Blackless