Açık yaralarım...
kurumaya bıraktıkça içimdeki rutubeti, daha fazla çürütüyor beni, bedenimi...

uzaklardan duyuyorum sanki sesini,söylediğin şarkıları dinliyor hep olmak istediğim yere o liseli genç kız halime dönüyorum yarı ergen yarı çocuk...

hiç büyümemeliymişim. yalın ayak sokaklarda koşturduğum günlerimi özledim. sabah sabah evin önünden geçen simitçinin sesine uyanıp soframeda o sıcacık simit kokusunu duyabilmek için anneme yalvarmalarımı özledim.

her seferinde aşık oldum zannedip dünyamı çocuksu yalancı bir karanlığa itip aşk zannettiğim şeyin beni terkettiğinde güneşimin yeniden doğuşunu özledim.

diyorum ya hiç büyümemeliymiş bu kız. görünüşü kudretli içi enkaz gelmemeliymiş bu yaşa.
taşımaya çalıştıklarım çok ağır kendimce. bu yüzden kelimelere dökemiyor, içimdeki kalabalıktan doğru cümleleri seçemiyorum. kısacası; yapamıyor, yazamıyor, yaşamıyorum...
martikibinon