Zamandan koparılmış bir gün gibiydi sanki. Sonu hiç gelmeyecek,sonumun hep o olduğuna inandığım tertemiz günlerim.
Bana oyun oynarken aşık olmuştu,Oysa ben aşkı taşıyacak kadar cesur değildim.Tanıştık,zaman ilerledikçede arkadaş olmuştuk. Gözlerim onunla açıldı açılmasına ama ne varki bir sonumuz olmadı.Belkide hayatımın en güzel dönemleriydi..Birkez elele tutuşmuştuk.Aynı mahallede otursakta,ençok gözlerimiz yanyana gelebilmişti..Bizim şu arka mahalle.Ben dershane çıkışı bir yolunu bulur yanına giderdim. O saatler dakikalar bitmeyecek gibiydi.Bir ağacımız vardı herkesin ismininkazılı olduğu.Ama ne varki bizim adımız daha o zamandan belliydi.Müebbet yanyana gelemeyecekti...
Ama ne varki en çok gözlerimiz buluşu verdi,en çok gözlerimiz.
İlk kalpağrım...
Okulunu çoktan bitirdi,Biz ayrılmıştık! Gözlerimizbile yanyana değldı.Ama issediyordum kalbi bendeydi.Vazgeçemedim affettim.Aradan yıllar geçsede ona olan saygımı hiç yitirmedim.
İlk kalpağrım...
Ben hala okuyorum.O askerdi.Ona eğlence bile düzenlemiştik.Ama ne var ki askerde yine ayrılmıştık.Temelli bitmişti...
O sonsuzlğuna inandığım insan şimdi arkadaşım oldu benim..Ya bendeki aşk değildi, yada mesafeler bunun aşk olmasına izin vermedi.Belkide hayatta ardından dua edilmesi gereken birileri varsa. biten bir aşkın nefreti ile değilde, yaşanması gereken en güzel şeydi deyip hatırlamaktı onu tebessümle..Yeni sevgilisini alkışlamaktı ve doğum gününde hatırlamaktı.Derler ya arkadaşlık aşka,ama aşk arkadaşlığa dönüşemez diye.Biz yapmıştık.Yada ben yapabilmiştim sadece...
Askerden döndüğünde evlenmişti.Şimdi bir kızı var.Hala tebessümle anıyorum onu.İyiki tanımışım.
İlk kalp ağrım yada kadim arkadaşım mutlu olasın...