nasılda gezmiştim o gün kırlarda.
şehre indim yarama derman olur diye.
rengarenk ,ışıltılı caddeler.insanlar koşuşturuyor.herkeste bir telaş,yoğunluk.bir dilenci kocaman elleriyle bana bakıyor.yüreğim sızlıyor.ama ne kadarda dilenci var bu şehirde.hangisi gerçek muhtaç,ayırmak zor.yinede iyi bakıyorum.

iyi bak diyor Genç Bilge.
"hoşça bak zatına zübde-i alemsin sen diyor."tam anlamıyorum.açıklıyor.anlıyorum biraz.
sonra bir de Bilge ile çıkıyoruz kırlara.bir ağacın altına çöküyoruz.cebinden kitabını çıkarıyor.ama kitaptan okumuyor.kitap açık önünde.

dikkat ediyorum yüzüne.o kadar aşinaki.yıllardır tanıyorum sanki.oysaki tanışalı 15 gün olmadı daha.

acı olgunlaştırır insanı
nasıl acı Efendim.
birşey demiyor.yine ders bitti diyor.bu sefer O’nunla şehre dönüyoruz.yine kalabalık.bir çay bahçesi’ne oturuyoruz.çay içiyoruz.yanımıza boyacı çocuk geliyor.Bilge ayakkabını boyatıtor O’na.ederinden fazla veriyor çocuğa.çocuk seviniyor.bu arada sen de boyat diyor.ben de boyatıyorum.yeniden para veriyor.çocuk çok teşekkür ediyor.neden iki kez verdin diyorum.ilk verdiğiniz yeterdi Üstadım.

şehre karanlık çöküyor.aynı otobüse biniyoruz.gençler yer veriyor ikimize.oturmuyoruz.
önce O iniyor.15 dakika sonra ben.

f.t.