İNSANLIK DERSİ
Bir varmış bir yokmuş.Evvel zaman içinde kalbur saman içinde ülkenin birinde fakirmi fakir bir kadın yaşarmış.Evinde ne yemek pişirecek bir ocak ,ne yemeği koyacak kap kacak varmış.Bu gün bulduğunu bu gün yer yarına ya kısmet dermiş.komşular onun bu haline çok üzülürlermiş.Akşam olunca kendi sofralarından bir kap yemek ayırıp ona götürürlermiş.Kadıncağızın bunca fakirliğine,bunca zorluğuna rağmen yüzünden gülümsemesi hiç eksik olmazmış.İnsanlar kadının bu haline çok şaşırırlarmış.Bir gün komşularından hali vakti yerinde olan yaşlı bir adam kadına sormuş.
_ Yahu komşu nasıl oluyorda senin bu yüzünde güller açıyor.Ne yiyecek bir lokma ekmeğin
nede üzerinde yatacak yatağın var.Benim ise evlerim hanlarım hamamlarım var.Bir elim yağda diğeri ise balda.Ama bir kere gülmedi şu yüzüm senin kadar .Bir şen kahkaha atamadım gönlümce doya doya.
_ Bak komşu demiş kadın.Mutluluk ve neşe bir kuşa benzer.Eline geçince bir kere bir daha asla bırakmayacaksın.Elinden kaçırırsan uçup gider uzak diyarlara.Bir daha kolay kolay ele geçmez.Senin hanların hamamların var,neye yarar.Mutluluk ve neşe hiç uğramamış ki senin saraylarına.Kaptırıp gitmişsin kendini dünya mallarına.Benim hiçbir şeyim yok.Ne yiyecek ekmeğim ,neyatacak yatağım.Ama elimde öyle değerli bir hazine varki;ne senin sarayların ,nede paran yetmez onu almaya.Nedir demiş adam merakla.Mutluluk ve neşe demiş kadın .Gülen yüzüm ve umutlarım.Öyle sarılmışım ki dört bir yandan onlara.Başka hiç bir şeye gerek kalmıyor yaşadığım bu hayatta.Sen balla kaymak yiyorsun ,ama sanki bir parça kuru ekmek yer gibisin.Ben bir parça kuru ekmek yiyorum,ama bal kaymak yer gibiyim.Şmdi anladınmı şu gülen yüzümün sebebini.
_ Anladım demiş adam.Büyük bir şaşakınlık içinde evine dönmüş.Yaşlı adam o günden sonra yediği her lokmayı paylaşmış çevresindeki insanlarla ve gerçek mutluluğu yakalamış sonunda.