Bugün güneşli ve sakin bir gün.Hafta sonunun gerisinden yep yeni ve tertemiz duygularla, şimdi başındayım kelimelerin. Dizeceğim yan yana ne tarafa yol alırlar bende bilmiyorum. Kuzey, güney fark etmeyecek, bir yanımda anadolu, bir yanımda karadeniz diğerinde akdeniz. Şimdi ilk adımı atıyorum ve yürüyorum kelimelerin üzerinde. İzleyelim nereye gidiyoruz.


Hayat aynen böyle başlıyor insanoğluna,yarı uyanık,yarı uykulu,yada hissetmeden akıp giden sessiz bir çığlıktır. Hayat; doğumla ölüm arasında her gün binlerce kez yeniden başlar ve biz her başlangıçta öleceğimizi unutur, yön ararız kendimize. Eğer biz kendimizde yaşamayı değil de ölümü yaşatsaydık inanın hiçbir şeyle meşgul olmaz sadece zamanın çabuk geçmesi için milyonlarca kez dua ederdik ölmeye lakin bize sunulan en büyük nimet; yaşama merhaba demek ve dünyayı sevmek olmuştur.


Gelin biraz kendimize iyilik yapıp birazcık uzaklaşalım bu acımasız ve kahredici zevklerden.içimizi biraz yoran, biraz sıkan bir iş yapalım, kendimizi ölümün kollarına bırakalım ve düşünelim…

Beş dakikalık zaman diliminde göreceksiniz ki; her nefes alış verişlerimizin yönü belli değil. Yüzümüz işte bu an gerçekle yüz yüze geliyor. Bilmem haklı mıyım? Ne dersiniz?
02-03-2010
Hayrettin