Ağlama diyorum, ağlıyorsun…Sen ağladıkça ben kanıyorum, anlamıyorsun…

O çok rüzgarlı bahçe de oturduğumuz geliyor aklıma, yan yana, elim ellerin de, yüzüm de en güzel tebessümlerimden birisi... Kimseler görmesin diyen korkularıma inat herkeslere göstermek isteyen gözlerimde ki sevinç geliyor aklıma… O günler geliyor aklıma, hiç makyajsız, hiç acısız, hep senli… O günler, senin içinde de kaldı mı “o günler”…

Hani hiç sebepsiz sevinçlerimiz vardı, kimseyi incitmeden yaşanan… Gök yüzünde uçan kuşların kanadına tutunup uçardık, uçardık, hatırlar mısın biz kuşlara ne çok bakardık… Sebepsiz kahkahalar atardık, hep kızanlar olurdu gürültü yapıyoruz diye, şimdi hiçbir yerde yok ne bir gürültü, ne ufacık bir ses, kızacak bir nefes…

O yol geliyor aklıma hep yürüdüğümüz, hiç konuşmadan, hep susarak, çok anlayarak… Küsmelerime kızmalarıma aldırmadan, koparmaya kıyamadığın o gül şimdi sanki ellerimde , kalbime batıyor… Kalbim acıyor görmüyorsun, yine bana mı kıyıyorsun?

Ağlama diyorum ağlıyorsun,
Giden her seferinde zaten sen oluyorsun neden bana sitem ediyorsun?

Ağlama diyorum, ağlıyorsun, bir kez olsun cesaretli olmayı başaramıyorsun, hala korkuyorsun, hep ağlıyorsun, hiç dinlemedin ya beni, yine dinlemiyorsun…

Ağlama diyorum, delirtme beni, sen ağladıkça ben ölüyorum, hala beni bitirmekle uğraşıyorsun.

Ağlama diyorum, yalvarıyorum,
ağlıyorsun…


…………VANDİ’07…………..