Perde kapandı. Gösteri sona erdi. Geriye boş oda ve odada yankılanan nefesim kaldı. Bir de nefesim kadar yakın olan sen kaldın.

“Aman ! İyi olalım.” Günlerinde,konuşma engelli olmayı mecbur bırakan sözler,halen aklımda.O an gereksiz görünenler de halen gereksiz.Doğa kanununa benziyor.Değişmiyor.

”Sapla samanı ayırt edebilmek” sınavından geçer not alabildim mi ? Bilemem. Zaman geçerken nota ihtiyaç duymuyor.Yeşil adamın yollarımda olmasını isterdim.

“Gözle görülür bir şey” kalmadı. Dumansız hava sahaları,çare olur mu ? Sanmam. Artık, “Görünen köy” haritada yok. “Her şeyi bilen” bütün yarışmalara katılıp,ödülleri de topladı.

”Günü kurtaralım.” Derdine düşenler sayesinde,haftanın altı günlerine ihanet edildi. Oysa o günlerde gelip duruyordu.O günler ki insanı ayakta tutuyordu.

Gün kurtuldukça,”Kurtuluş Günleri” de takvimlere sığmaz oldu.

“Aman ! Boş ver bunları” derneğine üye olanlar çoğaldı.Boş verildiğinde dolu alınacak sanıldı. “Evdeki hesap” çarşı bir yana, akla bile uymadı.Gereksiz olan ne varsa gerekli olduğu kanıtlandı.

Yangın yerlerinde su satan çocuk oldum. Düşlerime okyanuslar sığmaz oldu…

Bir sen kaldın.

Gerisi yalan oldu.