Denizden esen rüzgarın etkisiyle, çeneleri titriyor olmasına rağmen aldırmıyordu bile. Gözleri, denizden gelecek bir motor, bir ses bekliyor gibiydi.

Sabah çiğliğinin ve güneşin ışıltılarının, yeryüzüne düşme saatleriydi. Karanlık ile aydınlık arası bir atmosferde, sıkışmış, bunalmış hissediyordu kendini. Gözlerini bile kırpmadan bir noktaya bakıyordu. Narin bedeni, iyice küçülmüş, omuzları kendiliğinden salıvermişti kendini.

Sanki bakışlarıyla veda etmişti giderken…..

Kırlaşmış saçları, asabi görünüşlü fakat görüntüsünün tam tersi karakteriyle tezat oluştururdu. Bunu ancak onunla konuştuktan ve tanıdıktan sonra anlarlardı.

O denize sevdalıydı. Deniz de ona. Onların sevdasının önüne geçememişti kimse. Onun kokusunu alamadığı, onunla oynaşamadığı bir gün dahi olmamıştı. Takasına atladığında, o sert görünüşü gider, yerine sevgilisinin yüzüne sevgiyle bakan bir adamın bakışı yerleşiverirdi.

Neler yapmamıştı ondan ayırmak için. Günlerce yalvarmış, yakarmış hatta tehdit bile etmişti. Yine de vazgeçmemişti kuması olan denizden.

Martıların çığlıkları bir başka geliyordu kulağına. Onun sesi, ağlarının arasında farklı çıkıyordu sanki. Ağlarıyla birleşiyordu sevdasına. Balık tutmak ise bahaneydi.

Kendini hep kuma olarak hissetmişti ya da hissettirilmişti. O yüzden de denizi hep kıskanır, yalnız kaldığı anlarda, topladığı çakıl taşlarını fırlatırdı sevdiği adamı paylaştığı ummana.

Günlerce bekledi o sahilde. Gelmemişti. Ya da gelememişti. Sevdiği adam, en sonunda kavuşmuş olmalıydı sevdalısına.

_ Deniz, nefret ediyorum senden. Ömrün boyunca mutlu olmayasın. En sonunda dediğini yaptım. İntizarım var sana !

Yıllarca, umudunu kesmeden bekledi ama gelmedi. Derin sularda kavuşmuş olmalıydı aşkına…