Vakitlerden birinde İstanbul´da yalnız bir adam yaşarmış.İsmi Arif bey olan bu adam eşini kaybedeli tam 15 yıl olmuş.Tanıdıklarının söyleyip durmasının aksine birdaha kimseyle evlenmemiş.Yaşarken eşiyle beraber gezdiği sahil yolunda dolaşıp,onla oturduğu bankta vakit geçirmek yapmaktan en çok keyif aldığı şeymiş Arif beyin.Tanrının onu yanına alacağı,eşine kavuşturacağı günü düşleyerek geçiriyormuş günlerini.
Yine bugünlerden birinde bankta sessizce oturup,denizi seyreylerken karşısında birden eşini görmüş.Vücudu buz kesmiş.
-Gülüm,senmisin?Geldinmi sonunda,demiş.
-Geldim,demiş Melek´i Arif beye.
-Öyle içten dua ettinki Tanrıma,burdayım işte.Geldim yanına.Fazla kalamam ama.Sarılmışlar sımsıkı...
-Benide yanında götür,demiş Arif bey ağlayan gözlerle.
-Burakma sensiz.Yaşayamıyorum artık sensiz.
Öylesine bir yağmur başlamışki bu esnada gökler yırtılmış adeta.Arif beyle Melek hanımın durumuna ağlıyormuş gökyüzü.
-Tanrım,demiş Arif bey.Kavuştur şu seven yürekleri.
Yüce tanrım dayanamamış.Meleğine kavuşturmuş Arif beyi.Arif beyin cansız bedeni duruyormuş artık o kırık bankta.
O gün bugün ne zaman bir aşık gönülden dua edip ağlasa yağmurlar yağarmış hep İstanbul´da...

MELTEM-35