Cama çarpan sert rüzgar, benim isyanımı da alıp, yerdeki kuruyan yapraklarla beraber tekrar, Sana dönüyor. Kara bulutlar, göz pınarlarımda biriken gözyaşlarım gibi, yağmuru bırakıyor..İçimdeki deprem, senin tahmininden de yıkıcı..

Neden, beni sınadın..? Neden, bana bir şans vermedin..? Neden, hep Senin dediğin oldu..?

Dediler ki..; Tanrı’ya yalvar, seni dinler..Günler, geceler, aylar boyu haykırdım, adaklar adadım, "babamı yumuşat " diye.

Ama Sen, onu, daha sert, daha katı, daha ulaşılmaz yaptın. Ona "Ahmet Bey, kızını sevdiğine verdi, dedirtmem" diye söylettin.

Beni de, azgın okyanusun ortasına, bir ceviz kabuğunun içinde bıraktın ve "şimdi kurtul"
dedin.

Acımadın bana, sevdiğime, evlendiğim adama..?

Dediler ki..; sabret..Ben sabrettikçe, Senin dediğin oldu.

Dediler ki..; isyan etme..Ben sakinleştiğimde, bir de baktım ki, evlendiğim adamdan üç çocuğum olmuş.

Beni, sevgi susuzluğunda, ot gibi büyüttün..Beni, kuru laflarla, doyurdun..Beni, rüyalarım olmadan, uyuttun.

Bu muydu, bana, biçtiğin hayat..?

Solmuş bir yaprak gibi savurduğun beni, artık hayatın sonuna getirdin.

Şimdi, bana, geriye dönüp bakınca "keşke, kocamı, ondan önce tanısaymışım, iyi bir insanı da üzdüm" dedirttin. Hepimizin hayatı, elimizde olmayan mutlulukları, kovalamakla geçti. Belki, beni de, böyle törpüledin. Artık, isyan etmemeyi, elimdekilerle yetinmeyi öğrettin. Bu da Senin, ilkelerin, yasaların, öğretilerindi belki... Artık, torunumun çocuğunu, kucağıma aldığım zaman, mutluluk duymayı öğrendim..Artık, kocamla, çocukların hayatını takip etmekten huzur duymayı öğrendim, onu anlamayı, hatta sevmeyi öğrendim..

Çok geç olsa da, artık, içimde yeşeren sevgi filizlerini, büyütmeme zaman ver...