Anladim ki bir evliligi sürdürmek icin sevgi yetmiyordu, cocukta.. mutlaka

saygi, anlayis ve sorumluluk gerekiyordu.. Iki gönül bir olunca samanlik

seyran olmuyordu. Öyle damdan düser gibi evlilik yapilmazdi. Hataliydim senin

bir gülücügüne takilip kaldigim icin. Sadece duygularimla hareket ettigim icin.

Ama neye yarar ki bu son pismanlik!

Sen gidip kendine göre bir baslangic yapmistin.

Insallah mutlu olmussundur. Bende kizimiza ve kendime bir sans daha tanimak

istedim. Cocugumuz normal bir aile ortami icinde büyüsün diye. Sagolsun es

dost da beni bu konuda cesaretlendirdi. Hatta yakin illerin birinde evlenmege

gecikmis bir genc kiz buldular. Ona bizim durumumuzu anlattim, bir kizim

oldugunu söyledim. Acaba kizima annelik yapmak istermiydi. O da bana sen

hic kafani takma dedi bakarim. Dünyalar benim olmustu. Sözün kisasi

evlendik…ilk zamanlar kizim beni onunla paylasamiyordu. Kendisine ait bir

oyuncagi elinde alinmis gibi hareket ediyordu. Bir süre sonra ona anne demege

baslamisti. Seviniyordum cocugumuz adina. O da cocugumuzu yüregine basar,

anne sicakliginda mahsun birakmaz, kol kanat gerer, senden bulamadigi anne

sevgisini onda bulur diye düsünüyordum.

Nihayet özledigim aile ortamina kavusacaktim.. Aksama kadar

ayak üzeri calismanin yorgunlugunu o sicacik yuvamiza geldigimde üzerimde

atacak,cocugum ve esimle mutlu bir hayat sürecektim.

Cok gecmeden o ates gibi ele avuca sigmayan konuskan cocugun

davranislarinda degisiklik olmaga baslamisti. Cocuk duygusal

yönde yikilmis gibiydi, geceleri uyuyamiyor korkuyordu.


11.7.09 Bad Hersfeld
Zeynep Sekerci