Bir dön bak ne kaldı elinde..En başından demişti o haylaz kız sana,uzun cümlelerde yatıya kalmak,kısa cümlelerde çarmıha gerilmekten bin kat iyi diye.Sen yine basit olanı seçtin;üç beş içi boş hikayede figüranlığa soyundun.Öznesiz yüklemsiz hayatlar giydin üzerine,boyuna posuna bakmadan hem de.

Hayat dediğin bir kader tiyatrosundan başka nedir ki zaten?Biraz hüzün,bir tutam sevda ve inatla nefes alma isteği..

Ve yitirişler ve aldanışlar..Özlemek yasak,kavuşmak yasak turuncu sevdalara tutunmak yasak bu hikayede..

Benim de bir hikayem var aslında,bazısı ölü sakin bazısı deli mesken anları olan..Kolayı hiç sevmediğim yaşanmışlıklarım,yalana bile daha yakın durduğum anılarım.Anlatmak isterdim uzun uzun.Ben dizine yatsaydım,sen dinleseydin keşke..

Ha bir de şu “keşke”ler var;Kaderin en karanlık sayfalarının imzasını taşıyan küçük zaman zerrecikleri..

Ne kayıplar yaşadım kelimelerimde bir bilsen;özneleri sen yüklemleri ben olan..Umudun silinmek üzere olan ayak izlerinin bekçisi inançlar faili meçhul bir cinayeti kurbanı..

Silsem her şeyi en başından yeniden yazsam,unutulmuşluklar diyarında hatırlanan güzel şeyler hatrına...