Hatırlıyormusun ilk bizim denizimiz olacaktı acılar ve kimseyide o özleme alet etmeyecektik.Sadece sen ben.Ve benim rüyalarımın etkisi orada son bulacaktı.Birbirimize sarıldığımızda bir baba özlemine dalıp gözlerini geri çekmiştin ondan sonrada biz sevgimizi tüketmeyeceğiz demiştin.Çocukluğuna düşlerdeki baba özlemine nasıl sarılmışsın.Onca yalnız koylara boşuna mı vurduk kendimizi.Haber vermeden kaybolduk ortalıktan ,bizi arayanlara uzun uzun anlattık.Sevmenin aslında ikimizinde o boşluğundaki ayrı kalan bir ailesi sanmıştık.Hergüne ayak uyduramayan yüzlerimizi zapdetmek ve onca uğraşa ne için katlandık.Kavgalardan korktuğunu ruhunun bedenine sahip düşmediğini, vefayı aradığını.Sen sevgili sen hangisi şimdi bizim gerçek derin denizimiz mi o boşluk mu yoksa baba özlemimi?Peki biz onca kitabı boşuna mı okuduk.Hani hayallerdeki insanları bundan sonra sahipsiz yüzlerimize bağlayacaktık.O kahramanlar nasıl hareket ederse biz de onlar gibi yaşayıp ölmek yasak diyecektik.Dünya iyi bir yer değil sevgili ben o acı çekenleri düşündükçe sen özgür kimliğinle bir kervan olacaksın.Aslında ne kadar çabalasakta böyle bir yerde biz olmayacağız.Nedensiz amaçlar ayrıkırı hırslar.Tekrar gücenme yazarken ki karakterime çünkü o da ben değilim...!