Çok uzun bir zaman geçmişti,özlemleri hep doruk noktalarda gezinmekteydi.Hiçbir şeyden zevk almaz olmuştu,ne arkadaş cevresinden,ne ailesinden nede yaşamdan .Mutluluk onun için çok uzaklarda kalmıştı .Artık ne okula nede derneğe uğrar olmuştu .Gün süresince ortalık yerlerde aylak aylak geziyordu.
Bazen,onunla gezdiği mutlulukla elele tutuşup koştukları parka düşüyordu yolu,farkında bile olmadan gözlerinin yaşardığını,gözyaşlarının yanaklarından aşağı süzüldüğünü hissetsede onları silmek için en ufak bir tepki vermiyordu.Benliği tamamen uyuşmuştu,benliği uyuşturucu müptelaları gibi tepki vermiyordu artık ,hiçbir şeyi umursamıyordu.
Diğer tarafta annesi , ne yapacağını şaşırmış caresiz bir durumda oğlunun bitmesini tükenmesini yüreğinden kopan sessiz çığlıklarla çaresiz izliyordu.
Yine çok büyük duygu yoğunluğu yaşanan bir günün sonunda eve dönmüştü,kapıda annesi karşıladı,uzun uzun oğlunun yüzüne baktı,çok süzülmüştü,rengi sarı kara dedikleri hali almıştı ve gün geçtikçede kötülüyordu,yinede gülümseyerek karşıladı onu ve - - - içeride seni bekleyen bir misafirinin var- - - dedi.Önceleri hiç tepki vermeden anlamsız anlamsız baktı annesine,sonra biran topladı kendisini ve sadece - - -kim- - - diyebildi.Annesi sadece - - - içeride seni bekliyor saatlerdir - - - diyebildi ve gözyaşlarını gizleyebilmek için mutfağa yöneldi - - - size yiyecek bir şeyler hazırlayayım - - - diyebildi sadece.
Merak etmişti içeride kim olabilirdi,ama yinede içerisinden - - - amaaaaaan kim olursa olsun - - - diyerek yatakodasına yöneldi.Odasına girmiştiki arkasında birisinin olduğunu hissetti ve - - - anne beni rahat bırak yatmak istiyorum - - - diyebildi.Bunu derken yavaşca annesine bakmak istemişti nede olsa o annesiydi ve kendisinin bu haline çok üzüldüğünün farkındaydı ve onu bukadar üzmeye hakkı yoktu aslında,ona sarılıp gönlünü almak istercesine geri dönmüştü ki karşısında dikilip duran kişiyi görünce ayaklarının bağını çözüldüğünü hissetti ve olduğu yere çöküp katıla katıla ağlamaya başladı.- - - Allahım Allahım diye sızlandı - - - ne yapacağını ne diyeceğini bilemeyecek durumdaydı ve artık bitmiş tükenmişti.Sadece ağlamak istiyordu.
Ne kadar bu durumda kalmışlardı,bilemiyordu ancak kendisine geldiğinde yerde duvara dayanmış bir vaziyette gözleri nemli - - - O - - - oturmuş soran gözlerle kendisine bakıyordu.
Kendi kendine şu soruyu sordu - - - ne hakla bana bu şekilde bakıyor ki,bana soru sormaya ne hakkı varki - - - .Ancak yinede bir şey demeden sadece baktı - - - SENİ NE OLURSA OLSUN DUYUMSAMAK - - - diye düşündü.
Ve ilk o başladı konuşmaya - - - evet haklısın bana ne dersen haklısın ancak elimde değildi çaresizdim, bezgindim ve söz hakkım yoktu en önemlisiyse bağımlıydım manen değilsede madden bağımlıydım ve tüm bunlardan vazgeçemezdim mecburdum onlara uymaya ve kabul etmeye - - - .
Bu sözleri büyük bir sakinlikle dinlerken ne yorum yapması ne demesi gerektiğini düşünüyordu.Ancak son cümle evet son cümle onu yüreğinden yaraladığı kadar kendisine gelmesini de sağlamıştı.
Oysa inanmıştı ve en önemlisi inanarak SEVMİŞTİ.Şimdiyse sadece acı içerisinde geçen günlerine acır olmuştu evet acır olmuştu.
Fakat herne olursa olsun ONU DUYUMSAMAK YİNEDE GÜZELDİ.
Tek bir söz cıktı ağzından - - - Lütfen ama lütfen geçmiş günlerimizin anısına sen inanmasan bile benim duygularıma hürmeten sus ve artık konuşma ki o günlerin benim için çok güzel anılar olarak kalmasına izin ver.- - - Sonrasında arkasını dönerek kendisini yatağına gömdü.
Ve ONU DUYUMSAMAK GÜZELDİ diye geçirdi içerisinden............EMİN NAMIK BÜLBÜOĞLU