Büyümüşüm,saç dökmüşüm (kellenmişim),elimde kitabım,dudağımda sigaram,
sırtımda çantam yaslanmışım kolona,dalmışım anılara.
Burası izmit otobüs terminali hikayelerin başladığı ve bittiği yer.
İşte hemen önümde ilk adımımı attığım yer,şaşkınlığım, sevincim,üzüntüm,
hayallerim,umutlarım,duygu fırtınam,uykulu halim.
Beş yıl hep aynı yerde otobüsten in ve aynı yerden binmeyi bekle;
yirmi dukuzuncu peron... Hep yarım saaat önce gel,aynı kolana yaslan,etrafı izle;?.İşte biri iniyor, bir diğreri biniyor...
Biri seviniçli,biri üzgün biri şaşkın,biri yorgun,biri hayata dargın...
Biri asker,biri öğretmen,bir ebe,biri öğrenci,biri yalancı...
Biri ana,biri oğul,biri eş,biri sevda,biri arkadaş, biri kardeş...
Bir göz yaşdöküyor,bir dudak gülüyor,bir yürek yanıyor,bir diğreri su içiyor.
Biri ilk defa geliyor,biri son defa görecek,birinin uğrak yeri,bir sadece geçiyor.
Burası izmit otobüs terminali hergün hikayeler başlıyor ve bitiyor.
Hergün onlarca hikaye yer buluyor kendine ,terminalin herhangi bir yerinde.
Kaç defa geldim buraya, kaç hikaya bıraktım bu yorgun ihtiyara.
Bir anons geliyor sağır kulağıma.Yanmayan sigaramı söndürüyorum çöp kutusunda
silkiniyorum, anıları bırakıyorum perona,bana el sallasınlar diye. Otobüs haraket ediyor.Terminal uzaklaşıyor,burası izmit otobüs terminali hergün yeni hikayeler yazılıyor,yeşil kubbenin içinde yüzlercesi ile buluşuyor.


olcay tekin