Gece ıslak ıslak iniyordu, çatılardan aşağı.
Karanlık, perde gibi örtüyordu şehrin üstünü, ağır ağır.
Koşuyordu…
Gitgide renksizleşen sokakların ıssızlığında.
Sırılsıklamdı...
Gece gibi.
Sırtının ortası, iki göğsünün arası koyulaşmıştı terden.
Yorulmuştu...
Ne kadar hızlı koşsa kaçamıyordu.
Yönünü kaybetmiş, adımları şekilsizleşmişti.
Bastığı yeri ne görüyor ne de tanıyordu.
Kaçmalıydı...
Yaklaşıyordu...
Bir an durdu. Arkasına baktı.
Gözyaşının üstüne binmiş, çılgın naralar atarak kamçılıyordu yüreğini. Daha hızlı koşması, ona yetişmesi için.
Dondu…
Bedenindeki eksikliği fark etti. Alıştığı sesi duyamıyordu. Elini götürdü göğsünün sol yanına.
Yoktu...
Kalbi yerinde yoktu.
Korktu...
Ağlamak istedi. Akmadı gözyaşı.
Tekrar baktı arkasına. Hepsi onda kalmıştı.
Ne hissedeceğini, ne yapacağını bilemedi.
Kıpırdayamadı…
Kalbi ezip geçerken üstünden, gözyaşının selinde akıp gitti kırık bedeni.
Gözleri kapanmadan gördüğü son şey ruhuydu.
Bir kamçının ucunda sallanıyordu.
Gülümsedi son kez.
“ Zaten hepsi senindi ama sen anlayamadın “ .

…../….

“Seni seviyorum “ dediğimde; çoktan sen olmuştum, ben.
“ Seni seviyorum “ dediğinde; hiç ben olamamıştın, sen
Aramızdaki fark buydu…

…/…

Sen ve Ben

sen, ben olamıyorsan eğer; belki sen olabilirsin…
ama ben, sen olamazsam eğer; ben de olamam…
ve bil ki ben; hiç olurum o zaman..

Eser Aslanlı
İzmir