14 Şubat Sevgililer Günü!

Sevmiyorum bu günü. Yoo öyle müstehzi müstehzi gülmeyiniz. Aklınıza gelenlerden hiçbiri değil sevmeyişimin nedeni. Hele ki işin iyiden iyiye tüketime yönlendirilip, bir alış veriş, hediyeleşme yarışına dönüştürülüşü nedeniyle sevgilerin katlediliyor oluşu, daha bir soğutuyor beni.

Sevgi; o yüce duygu sığar mı bir tek güne? Göstergesi, koskoca 365 günde bir tek gün verilen hediyeyle mi sınırlıdır?

Bir tebessüm, güler yüzlü bir yaklaşım, şefkatle bir saç okşama, yanında olduğunu hissettirme her konu ve koşulda ve de güvenilir olmak en büyük hediye bence. El verdiği nispette imkânların sıklıkla hediyeleşmek, bir tek çiçekle olsun hoşluklar oluşturmak. Ama dediğim gibi; yılın her günü sevdiğini hissettirmek, sevildiğini hissetmek de birer hediye, hem de en büyüğünden, en değerlisinden!

Böyle bir günde sahip olunabilecek, maddi değerlerin satın alabileceği her metaı değersiz kılacak yegâne şey seviyor olabilmek, aynı zamanda seviliyor olduğunu da bilmektir. Bir yerlerde bir yüreğin her an sizin için çarptığını bilmektir bence.

Diyebiliyor musunuz ki: Ben her şeyden değerli bir şeye sahip olduğum için, bu gün herkesten daha çok mutluyum. Tek bir güne sığdırılamayacak kadar büyük bir sevgiyi yaşıyorum. Ve o sevgilinin var oluşu sahip olabileceğim en değerli hediye.

Her kimse o sevgili, hayatınızdaki yeri ve adı her ne ise veya her neyse o sevilen, yeter ki paylaşılsın, yeter ki tek taraflı olmasın ve acı vermesin o sevgi. Işıtsın, ısıtsın, mutlandırsın yüreğinizi. Yaşanılır kılsın yaşamı!

Varsa yaşanılası sevgiler, bırakın yaşansın doyasıya…
Ve yaşanabiliyorsa bir yerlerde doyasıya, yaşayabilenlere helâl olsun!

Her gününüz sevgilerle dolu, her gününüz kutlu olsun efendim.