Tuhaf bir yolculuk bu biliyorum.Tuhaf ve uzak...Gitmek istemeyipte gitmek zorunda kaldigin bir yolculuk.Engellerle dolu upuzun bir yolculuk..Belki nereye gittigini bilmeden ciktigin ama israrla sonucu gormek icin cirpindigin bir yolculuk.Ne olacak,sonunda nereye varacagim ve yolun sonunda yanimda kalanalar kimler olacak...Kacinin yuzune guvenle bakabilecem,kacicin yuregini isitmaya yetecek sevgim,kacinin eli avuclarimda huzurlu bir sessizlikle bekleyecek hic yilmadan ve yanilmadan...Bu yol nekadar ogretecek bana nekadar buyutecek beni,bana ne olacak;hayatima ve hayatimdakilere...
Kilometrelerce yol yurumus gibiyim ama her nedense her seferinde kendimi yeniden yolun basinda buluyorum.Ve nekadaracidirki herseferinde yanimdaki insanlar azaliyor.Ben mi yanlis yasiyorum, secimlerim mi yanlis; yoksa hep yanlis insanlarmi buluyor beni?Giderek azaliyorum.Simdi yine yeni bir yolun baslangicinda gibiyim;yanimda bir avuc insan.Yurumeye basliyorum.Ayak tabanlarim sismis,yurumeye mecalim yok ve ardimdan hayati surukleyecek gucte degilim.Birilerinin beni ve hayatimi itmesi lazim,itmesi ve bir yokustan asagi hizlica birakmasi.Dusmeli ve kendime gelmeliyim.Cok bencilim yine galiba.Beni itecek insanlarinda beraberlerinde suruklenmeleri gereken bir hayatlarinin oldugunu ve onlarinda guclerinin tukenebilecegini hep unutuyorum.
Artik unuttuklarimla ve sandiklarimla yuzlesme vaktim... Ama hayat bu belli olmuyorki.Ne desek yalanci cikartiyor bizi,neyi duslesek olmuyor.Ve ne istesek baska birseyle cikiyor karsimiza...