Ellerim üşüyor büzülüyorum kendime ayaz vuruyor yüreğime yanıyorum…
Beynim donmuş uçuyorum boşlukta düşünmekten yoksun, bakıyorum duvardaki o küçük çatlağa… Zorluyorum beynimi acaba beynimdeki bastırdığım hangi resmi çıkaracağım duvarda şimdi hangi yüzü şekillendireceğim. Uğraşıyorum zorluyorum kendimi patlatırcasına beynimi zorluyorum olmuyor, bulamıyorum kaybetmişim kendimi dumanda… Şuursuzluk adım olmuş hapsetmiş tüm benliğimi kayboluyorum yine o rutubet kokan odada…

Seviyorum bu odayı kendi çöplüğümü bir tek burada kaybolabiliyorum çünkü kendimi umarsızca yitirebiliyorum en dibe vurup öylece kalabiliyorum sessiz ve nefessiz. Odaya girerken bırakıyorum son nefesimi sonra hep içime çekiyorum dumanı iliklerime kadar çekiyorum dolduruyorum onu öylece bırakıyorum vermiyorum dışarı kıskanıyorum. Benim içim dururken neden havayla paylaşayım ki neden o da ortak olsun ki değil mi???
Titriyorum durduramıyorum, üşüyorum ısıtamıyorum kendimi öylece orda duruyorum her zamanki kuytuda sinek misali…

Ne yapmalıyım??? Çabalamalı mıyım çırpınmalı mıyım kurtulmalı mıyım ??? hayır seviyorum bu çöplüğü seviyorum boğulmayı mazoşist belki de şizofren benliğimle seviyorum bu kuytu beynimi…

İstiyorum hepsini teker teker canlandırıyorum beynimde hepsini sıralıyorum baştan başlayarak tekrar oynuyorum beynimde tekrar okuyorum repliklerimi aynı duygu aynı sesle tıpkı aynı sahnedeki gibi aynı o gün yaşanmış gibi hiçbir toz bulanıklık olmadan baştan her şey baştan yaşanıyor şimdi…

Hayır bırak elimi çek git istemiyorum burada kalacağım yeniden oynayacağım çık git istemiyorum durdurma beni girdirme o göleği bana ben mutluyum kendi beynimde kendi kuytumda… Çıkın gidin istemiyorum elinizi artık… Siz de mutlu olun kendime döndüm tekrar kendi karanlığımda çığlıklarımla kendimleyim artık…

DLD 04.08.09 14:58