Hayat bizi o kadar acı imtihanlarla yokluyor ki, sabrımızın tükenme noktasına geldiği yerin şafağına takılıyor vazgeçemediğimiz,özlemini içimizde biriktirdiğimiz yakıcı,firari tutkular..Sevda sokağına düşüş öykümüz,insan olduğumuz duygunun başlangıcından bu yana bir tanımışlık kokar.Acıyı içimize sığdırdığımız anlar farklı olsada dile gelilş şekilleri, sabrımızın taştığını haykırışları o kadar aynı ve bir o kadar da sadıktır ki düşman olduğumuz taraflarımız dahi durgun sularımızın üstüne serili verir....

Sevgimizin karşılıksız kaldığı anlarda, bize kattığı o yakıcı acısı arabesk gelsede, gerçeklik dünyamızın doruk noktalarına ulaşır.Hayatta bir insanı sevmek mi? Sevginizi bütün samimiyetinizle üzerine giydirdiğiniz kahramanlardan vazgeçmek mi daha zor?...

Acısını tahayyül dahi edemediğiniz anların ihanetine uğratıyor gözbebekleriniz çaresizliğinizin tükendiği noktada.Yağmurun çatlamış toprakla buluştuğu zamanlardaki yumuşaklığını ve bıraktığı tatlı serin kokuyu bilirsiniz.Sevmekte yürek acımızla çaresizliğimizden taşan yağmur buluştuğunda yüceleşiyor.Gerçekliğin sizi şaşırtacak en uç noktalarına bu anlamda ulaştırıyor.

Sevmek....Ruhumuzun uzun korudorlarında mistik bir tual edasıyla düşlerimizin şafağındaki mutluluğun tek resmidir..Acılarda hayatımızı önemli kılar.UNUTMAYIN! En usta ressam dahi kusursuz bir resmin ana hatlarını KARA KALEMİ’yle atar...