Telefonun her evde olmadığı, sadece köy bakkalında olduğu dönemlerde, annem babamla telefonda rahat konuşamıyordu. Bir nedenden dolayı Balıkesir’e gittiğimizde amcamların komşusundan konuşmuştuk. Babam senelik izni için geleceğini söylemişti telefonda, hasret kaldığı anneme ve çocuklarına. Konuşmalar hep aynıydı. ‘‘çocuklar nasıl ? sen nasılsın? Sağlık önemli çok dikkat edin! havalar nasıl ? senin işler nasıl ?ben parayı şu gün gönderiyorum sen oradan şu gün alırsın…komşulara selam söyle…’’ gibi. Annem sırayla bizlere verdi telefonu ve bir süre konuştuk hepimiz. ‘‘Gelirken size neler getirmemi istersiniz kızlar’’ dedi heyecanlanarak babam. ‘‘Ben çikolata istiyorum’’ dedi ablam. ‘‘Ben bebek istiyorum’’ dedi küçük kardeşim. ‘‘Ben sadece seni istiyorum, sen gel yeter baba ’’ dedim. Varken yokluğunu çektiğim o saf yüreğimle. Kardeşlerimde ilk önce gelmesini istiyordu elbette. İşte burada kişisel özellikler ayrılmıştı farkında olmadan. Şimdi bu konu açıldığında ‘‘ sen öyle söylemeyi nasıl becerebildin o yaşta!!! Ah keşke bende şöyle bir iki güzel söz söyleseydim… İyi ki çikolata istemişim… İyi ki bebek istemişim… İyi ki söylemişim…’’ Yaşanılmış ve bitmişti. İsteklerimiz o zaman için mutlu etmişti belki bizi, sevgimiz yüreklerimizdeyken. Şimdi ise her fırsatta ‘‘seni seviyoruz babacım’’ diye seslenişlerimizde babamı mutlu ediyordu.

hayat hikayemden alıntı :)
emre karabaş