Bazen, sevdiğiniz insan kendi içine girip gözden kaybolur.
Durumunuz korkunçtur. Sevdiğiniz karşınızdadır, işte onun saçları, onun dudakları, onun gözleri, onun sesi , onun gülümseyişi, onun bakışı, onun duruşu ama bütün bunlar onu, sizin sevdiğiniz “O”yapmaya yetmemektedir. “o”kendi içinde kaybolmuştur.
Eğer tümüyle ortadan yok olmuş olsa, bütün dünyayı gezip onu aramaya razı olursunuz ama aradığınız, önünüzde durmaktadır ve o sizin artık aradığınız değildir.
Onu arayabileceğiniz başka bir yer de yoktur. Çaresizliklerin en insafsızıdır bu.
Kaybolanı bulabilmek için, onun içinde kaybolduğu insana sarılırsınız.

Sevdiğinize ulaşabilmek için çılgınlıklar yaparsınız, onunla deliler gibi sevişirsiniz, ağlarsınız, bağırırsınız, yalvarırsınız, tehdit edersiniz, sokulursunuz, kaçarsınız, değişen hiç bir şey olmaz.

Ne anlayabilir nede anlatabilirsiniz o anı, içinde yaşadığınız boşluğun derinliğini. Birşeyler hissediyorum dersiniz hep .Evet..... Hissedersiniz ama kelimelerin hissettiklerinize çok uzak kaldığını farkeder ve yalnızca susarsınız.

İşte o an susmak bi zaman sonra sizi geri getirir.Çünkü kaybolan o değil onun içinde ki siz olduğunu anlarsınız....