sinsi bir yılan yalanı karıştırdı insanoglu sözcüklerinin arasına.. öyle yalanlar söyledi ki kendisinin dahi inandıgı...öyle yalanlar söylediki kirletti ruhunu.. dogdugunda kanatsız melekken sonradan boynuzsuz şeytana dönüştü.yalanlarına arkadaş getirdi hainlik ve ihaneti.. sinsice sardı insanoglunun ruhunu kötülügün laneti.. kendisi gibi olmayan nadir insanları dışladı ya da arasına katmak için gözlerini boyadı. dünyada ’şeref’ için yaşarken insanoglu kendi kendine getirdi o sözcügün sonuna ’-siz’ ekini....
gün geçtikce artırdı kötülügünü. katliamlar yaptı, engizisyonlarda yaktı cadı diye zaten pek az olan meleklerimizi..
tanrı insanı yeryüzüne gönderirken içine sevgi koydu ama insanoglu sevgiyi kendi kara bulutunda bogdu.bi boşluk oldu giden sevginin ardından nefreti koydu doldursun diye. merhamete rakip getirdi kini.ama merhamet sevgisiz bir hiçti. ve oda eridi kinin yanında, bitti...sevgi nefrete, merhamet kine esir düştü. kalbinin en kuytu zindanlarına zincirledi bu iki melegi. çıkarmaya çalışanlarıda kendisi gibi kara olan listeye ekledi ve gazabını kustu üstlerine.
geceye hapsetti günlerini. kendisiyle güneş arasına bişeyleri soktu hep tutuldu güneşi.
insanoglu çig süt emmiş ya belki bundandır damarlarında gezen yalanı, kini, ihaneti, nefreti...