Bahar yanına aldı umudu, düştü yollara. Ne yağmur dinledi ne de fırtına. Ayazına yenilmedi gecelerin. Yine de yeşil boynunu büktü. Turuncu küstü insanlara. Bir çivi çakıldı duvara. Duvar yasla inledi. Kırık bir çerçeve yüktü duvara. Duvar bir ses verdi maziden.
Yürek pişmanlıklarını dile getirdi. Bir ömrün ardından iyilikler kötülüklere mi yenilmişti? Güzellikler, çirkinlikler içinde mi erimişti? Cevabını bulamadı kişi.
Günün birinde bir seher vakti, sevgi damlaları düştü yer yüzüne. Gözler yalansız baktı. Sözler ağızdan yalansız çıktı. Kin, kalplere yerleşmiş olmaktan utandı; alıp başını gitti, nefretin içine karıştı.Sevgi kapıyı çaldı, kinin nefretin yerine yerleşti kalplere. Yeşil sarıldı umuda. Her tarafta çiçekler açtı. Turuncu düştü çiçek yapraklarına.
SEVGİ, bütün dünyayı sarıp sarmaladı.Dünyada ne ağlayan çocuklar kaldı, ne de açlıktan ölen insanlar… Cennet, kokusunu gönderdi dünyaya. Dünya,her türlü kötülükten arınmanın mutluluğunu yaşadı.
SEVGİ, iki heceli bir kelimeydi;ama gücü dünyaları aştı. Dünyanın her yerinde; vicdan merhamet,iyilik ve doğruluk kucaklaştı.

Ülkü Duysak