Bir şeye ihtiyacımız olduğunda, yakın bir tanıdığımızdan isteriz.
Hasta olunca doktora gideriz.
Annemize, babamıza,akrabalarımıza dostlarımıza ihtiyacımız var.
Çalışmaya,tatile,barışa huzura...
Bunların varlığı bir gerçektir,
Acıkmak gerçek,susamak gerçek,
Elle tutup gözle gördüğümüz herşey gerçek
Allah’a da inanırız
ama
hayal meyal inanırız...

Cami cemaatinden,meyhanedeki sarhoşlara kadar herkesin dilinde bir “Allah” kelimesi dolanır durur.
Allah belanı versin!
Allah’ından bul!
Allah kabul etsin!
Allah razı olsun!
Allah’ını seversen!
...
Ama bu kelime, elle tutup gözle gördüğümüz şeyler kadar somut olmadığı için, biraz da hayal meyal gelip geçer.
Sanal gibi...
Hapisten korkarız, jandarmadan korkarız, borçtan-icradan korkarız, mafyadan korkarız,....
Çünkü bunlar daha gerçek gelir bize...
Bir tek Allah’tan korkumuz sanaldır.
Aslında korkar gibi yaparız,bunu içimizde hissetmeyiz,
Bu korku usülen gibi,
Rabbin sanki sanal gibi...
Kaçımız ellerini açarak, gerçek yaratıcı olduğundan kalben emin olup, Rabbinden dua ile bir şeyler istedi...
Mülkün gerçek sahibinden istedik de vermedi mi?
Kaçımız denedi?
Denedi mi?
Neden ?
Gözle görmediğimizden, aslında tam da inanmadık.
Hani internette tanışılan arkadaşlıklar gibi..
Ne kadar tuhaf,
Rabbin sanki sanal gibi...
“Öbür dünya var mı yok mu diye soranlara şaşıyorum; bu dünya var mı ki?” diyor bayrak şairimiz Arif Nihat ASYA...
Aslında dünya denen bu rüya o kadar kısa ve o kadar yalan ki,
Aslında annemiz babamız,dostlarımız,paramız,malımız, o kadar sanal ki...
Asıl gerçek olana o kadar az inanıyoruz ki.
Hani “ne olur ne olmaz ölünce lazım olur belki” kabilinden bir yedekleme gibi...
Oysa bu sanal dünyada bir tane gerçek var;
“Rahman dışında güya size yardım edecek kimmiş?” (Mülk- 20)
diye meydan okuyan Allah...
Gerisi yalan...Gerisi sanal...