İstanbul’da kış kendini gösterdi.Kar, bütün haşmetiyle şehrin üzerini beyaz bir çarşaf gibi sarmaya başladı.Kar yağışı, hızını arttırarak tipi şeklinde cadde ve sokaktakilerin nefesini keserek devam ediyor. İşlerinden çıkıp evlerine yetişme telaşında,İstanbul’lular.
Kardeşimin daveti üzerine,yazdan ayırttıkları Akbük tatillerine gitmek için hazırlanıyorum.’Yollar kapalıdır, gitmesek olmaz mı’ gibi itirazlarım kabul görmeyince,yola çıkmak için valizimi hazırladım.
Gece, kalacağımız otelin servis otobüsüyle yola çıktık.Kışın,hiçbir zaman,karda kışta bu kadar uzak yolculuğa çıkmak, adetim değildir.Onun gerginliği var üzerimde.Otobüs,son model,yerler karlı olsa da yolculuk sorunsuz geçti.Susurluk,Akhisar’ı ve Manisa’yı rahatça geçip konaklayacağımız otele vardık.
Yeşilin maviyle buluştuğu,gerçekten cennetten bir köşe.İstanbul’un karlı,buzlu havasından sonra burası ılık sonbaharı yaşıyor.Palmiyelerin rüzgarla ritmik dansları,balkonumuza gelen paçalı güvercinlerin gugurlamaları Ege güneşinin insanı ısıtan okşayışı, insana huzur veriyor.
Denizin billur görüntüsü,içinde, elimizi uzatsak yakalayabiliriz sandığımız balıkların gezintisi,büyük şehrin stresini aldı götürdü.
Gün içindeki havanın dingin sessizliğini,gece uğultularla ıslık çalan Ege rüzgarları bozuyor.”Galiba hava bozacak” diye düşünürken ,güneş sabahleyin güzel yüzünü yine gösterdi.
Yakın akrabalarla olunca,tatil zevkli geçiyor.Küçük torunumu,kazların ördeklerin barınaklarına götürüp,onlara yiyecek vermek,oldukça ıssız kumsalda deniz kıyısında yürümek güzeldi.
Yağmurla uyandığımız bir sabah,nisbeten soğuyan hava bile keyfimizi bozmadı.
Sayılı gün çabuk geçer ama,evde, bekleyenlerim olunca,tatile çabuk doydum.Dönüş günümüz geldiğinde,eve dönmenin keyfiyle çok neşeliydim.Hava raporu,İstanbul için yine kar ,tipi uyarısı yapıyor.Öğle saatleri başlayan yolculuğumuz, gece bastırınca, karla karışmaya başladı.
Geliş yolumuzda karlı buzlu olan yollar,yine kardan kapanmaya başladı.Akhisar, Susurluk derken,Bursa Yalova arası otobüs iyice yavaşladı.Yol kenarına çekip duran kamyon ve arabaları gördükçe,hayırlısıyla eve varalım diye dualar okumaya başladık.Bir ara biz de durduk,”beklemek nereye kadar “diye düşünürken,karşıdan gelip yolumuzu açan dozerle derin bir nefes alıp yola devam ettik.
Normal şartlarda on bir saat süren yolculuk,onüç saati geçince herkeste bezginlik emareleri belirdi.Allaha şükür gecikmeli de olsa sonunda İstanbul’a evimize, sevdiklerimize kavuştuk.Zaten kışın sıcak evimde olmayı,her zaman tatile yeğ tutan ben ,haklı olarak bir karar aldım.Sıcak bölgelere de olsa bir daha ,kış kıyamette tatile niyetlenmem.