Küçüktük, hayatı yeni öğreniyorduk. Arkadaşlıklarımızdı ; oyunlarımızdı bize hep doğruları, gerçekleri öğreten. Ancak birisi vardı ki; onu hep kendimizden uzak tutmuştuk. Oyunlarımıza çağırmamıştık, aramıza sokmamıştık. Çünkü bize çok uzak gelirdi.

O yaşta bir çocuğun hissettikleri, söyledikleri , yaptıkları daha o günden bizden çok farklıydı. Biz saklambaç oynar, körebe oynar ama onu hiç davet etmezdik. Saklambaç ta oynasak, körebe de oynasak, o bizi saklandığımız yerden kolayca bulur, söbelerdi nasıl ve nedense.. Bir türlü ondan saklanamazdık.

Küçüktük, bize bir şeyler anlatmak , bizi düşündürmek ister, bir şeyler söylerdi: anlamazdık. Ve şimdi o çocuk büyümüş, sanki bizden intikam alırcasına, küçükken yapamadıklarını büyüyünce yapıyor. Bizlere yalnızlığı, acıyı hissettiriyor. Duygularımıza hükmedip yıkıyor. Soğuk gecelerde yalnız bırakıp, yorganın dışındaki soğukluğu gösteriyor. Bizleri cezalandırıyor.

Merak ettiniz dimi kim bu çocuk. Onun adı AŞK’tı.