Gençliğimi hatırlıyorum, yaşadığım sevdaları.
Böyle başlamak isterdim, sözlerime. Ama yapamıyorum. Çünkü; hiç sevdalanmadım o yaşlarımda. Gözlerimin güzel buldukları oldu. Sağdan sola kayarken, takıldıkları. Hepsi o kadar. Hiç ateşler içinde yanmadı yüreğim. Uykusuzluk nedir bilmedim, gecelerimde. Rüyalarım suretsiz, düşlerim bedensizdi.

Sonra...
Sonrası kocaman bir boşluk. Çok uzun bir boşluk. Derin bir fay kırığı gibi hayatımın ortasında. En masum, en güzel duygularımı içine çeken, gömen bir kırık. O kırıkta bırakılan saflık, güven. Ve en büyük kayıp; sevgiye olan inanç.

Ben böyle geldim sana.
İçimin boşluğunu gizlemeden. Yaralarımı örtmeden.
Şarkı söyleyemiyorum dedim. Islık çalamıyorum.
Hayallerim yok.
Tüm kuşları terk etti yüreğimi. Bütün gülleri soldu.
Kelimeleri yok dilimin. Hülyalı bakışları yok gözlerimin.
Olgunlaştı zamanlarım. Körpe yarınlarım yok.
Aşk, sözlüğe düşmüş üç harf benim için.

Ben huzur arıyordum, sana geldiğimde.
Mutluluk arıyordum.
Sakinlik, dinginlikti istediğim. Ruhumun rüzgarlara tahammülü yok demiştim.
Fırtınalara dayanamaz yüreğim. Can kırıkları değil istediğim.
Sözler, vaatler duymak değildi beklentim.

Ben bilmediğim bir şeyi arıyordum, seninle karşılaştığımda.
İsmini bilmediğim. Cismini görmediğim.
Bir türlü tarif edemediğim.
Sığınmaktı belki. Kış ayazında. Sarılmaktı. Yalnızlığın ortasında.
Konuşmaktı. Sessizliğin karanlığında.
Bademleri kandırmaktı. Zemheride. Göçmenleri döndürmekti. Gittikleri yerden.
Kapatmaktı. Yaraların üstünü.
Belki inanmaktı. Sevgiye.
Yenidendi...
Sevmekti...

Sen yüreğini açtın...
Ben girdim içeriye...

Yerin burası artık dedin...
Ben yersiz kaldım...

Teksin dedin...
Ben kalabalıklarda kayboldum...

Hayaletlerinden hiç bahsetmemiştin...

Eser Aslanlı
izmir