İşimiz, gücümüz yada birşeyler ters gidince elimizi şakağımıza koyar düşünürüz. Az önce bende öyle yapanlardanım. Kendimi masaya yatırıp neştersiz, acımasızca yargıladım.
"Uzun yolculuklar, sık molalar gerektirir" dedim ve suçu hayat şöförünün üzerine attım. Peki beraat edebildim mi ..? Elbette kocaman bir hayır!..Her mola bir çay içimi kadardır ve nasıl ne şekilde içtiğin önemlidir...

Yazılan onca şiirlere "yorum okuyucunundur" denir, ne yazanın ruh hali bilinir ne de okuyucunun...Bazen kırmamak adına, bazen de yazanın ruh hali, ruh halimize o anlık yakındır. Anlatılanla anlayan arasındaki bağ ya sevgiden geçer yada geri dönüşümü düşünülür hep...Sevgi paylaşmaktır emektir elbette ancak sevgi sorumlulukta gerektirir diyenlerdenim...Bazen "dostlarımıza neden yanlışımı ikaz etmedin diye sorgularız, sitem ederiz" hatta başımıza ne geldiyse karşımızdakinin üstüne düşünmeksizin suçu atar onu zan altında bırakır, kendimizi hafifletiriz ve bir sonraki yanlışa doğru koşar adımlarla gideriz...

Okul hayatımı liseyi bitirmekle sonuçlandırdım. O yıllarda üniversite iki aşamalı sınavdı ve bendeniz ilkinden iyi bir puan almama rağmen ikinci sınava kazanırım endişesiyle girmemiştim. Nedeni babamı üzmek, gerekçem iş hayatına atılmaktı. Oysa en büyük isteği tahsilimdi, okuyup kariyer sahibi olmamdı. Tek çocuk olduğumdan çok baskılı büyümüştüm o yüzden bir an önce iş hayatına atılıp özgürlüğümü kurtarmak istedim bu arada da aklımca babama ceza vermiştim, hatta babamın üzülmesine de çok sevinmiştim...

Bazen babamı suçlarken "eğer o denli baskı yapmasaydı şimdilerde elimde diplomam vardı" diyebilsem de seçimi ben yapmıştım ve o seçim benim hayatıma mâl olmuştu. Bazen ise keşke asıl baskıyı okumamda gösterseydi hatta şiddetinde bile dediğim oldu...Onunla aramdaki bağda sevgi yokmuydu..? Elbette çok büyük sevgi vardı ama iletişim ve algılama adına yapılan yanlışlar diğer yanlışları beraberinde getirdi...

Şimdi tüm bunları niye anlattım sevgi sorumluluksa sevdiklerimizi kırmak gerekiyorsa kırmalıyız. Sevgi emekse ihtiyaç halinde sunmalıyız. Hayatı yorumlarken bizde o hayatın içersindeyiz ki kendimizi asla es geçemeyiz...

Bir kitap okuduğumuzda anlatılandan aldığımız mesajı iyi düşünmeliyiz diyenlerdenim, duygu sömürüsüyle, gurur arasında kalmaksızın...Ve insanları irdelerken, ahkam kesmeden kendimizi de boy aynasında görerek düşünerek yaşamalıyız diyenlerdenim...

Bazen kendimize de başkasına da yorum yapmak yorar,yada vakit ayırmak zor gelir oysa hayat bize sunulan en ciddi yorumdur, doğru algılamalara ihtiyaç vardır ki yanlışlar azalsın hem bu beyin jimnastliği ile gelişi güzel yaşamamış olur yaşayanları da uyarmış oluruz...

Yorulmayı hatalarımızdan kaynaklanan sebeplerde kullanmayı sevenlere, selam olsun diyorum...



ayşe yayman