Bir gün gazeteleri karıştırırken,bir yazı gözüme ilişti.yaşlı bir amca kaza geçirmiş.merak edip okudum. yaşlı amca her sabah,uyanır uyanmaz,ilk işi huzur evinin yolunu tutmak.o gunde herzaman ki gibi yola çıkmış.fakat yolda giderken bir araba yaşlı amcaya çarpar.
ambulans gelir olay yerinde müdahale ederken yaşlı amca ısrarla bişeyinin olmadığını bir an önce huzur evine gitmek istediğini, karısının onu orda beklediğini söyler.hemşire madem öyle biz eşinize haber verelim.daha sonra gidersiniz.yaşlı amca ama eşim beni tanımıyor ki.der hemşire iyi ya amca sizi tanımıyorsa bu gün gitmediğinizi,anlamaz ki.biz tedavinizi yapalım öyle gidin der.yaşlı amca evet obeni hatırlamıyor tanımıyor ama ben onu tanıyorum. der yaşlı adam.

Kaç kişi hayatta böyle sever ki eşini dostunu.
hayatta kaç kişi yakının dakileri tanıyor ki.giderek birbirinden uzaklaşan toplumlar oluşuyor..hayatı yanlız yaşamak insanlara daha basit gelmeye başlamış.aile içinde bile yanlızlıklar oluşuyor.iletişim bireyler arasında daha zor olmaya başlamış.insanlar kendi kendilerine yeter olmuşlar. Hayatı kalabalıklar içinde yalnız yaşamak sadece kendini düşünmek daha tabii bir hal almış.sevdiklerimizi hatırlamak onlarla konuşmak sohpet etmek güzel değilmidir insan hayatında. insanların birbirlerine her durumda sahip çıkması birbirlerine sevgiyle yaklaşması bu dünyada birbirimize bırakacağımız en güzel miras değilmidir.sevmek hatırlamak çok zor olmasa gerek
gulasorzine