Eski zaman minyatürlerinden çıkıp gelirsin yüreğime. Bir İstanbul efsanesi olur gözlerin. Değer yüreğime kirpiklerin titrerim.

Bazen, bir Nedim gazelinde tebessüm edersin. An gelir Itri’nin tellerinde nağme nağme inlersin. Güzellik, seni ihtiva ettiği için mesrur, özetisin sümbülün,lâlenin…

Tadısın Emirgan’da çayımdaki şekerin.Damağımdaki kekrelikle içime işlersin. Güzellik katar nefesin,buğusuna semaverin. Sen İstanbul’u seyre dalarsın ben ellerini…

Bardaklarımız bakışırken birbirine, biz havadan sudan
konuşuruz.

Egzotik iklimleri yansıtır nemli gözlerin. Ucuna tutunuruz ince hayallerin. Çayımızı değil aklımızı karıştırır kaşık…

Gizemli ,naif bir tablo albenisi ellerinde. Sen birden başını öne eğersin. Derin bir sessizlik…

Benim aklım hâlâ gözlerinde…

İnceden bir yağmur başlar. Zamana hükmümüz geçmez. Artık kalksak dersin…

Üşür yarım kalan çaylarımız….
24.01.2010 İ.K