Aşk,Ayrılık,Acı...
Aşk;
Hangi zavallı kelimeler topluluğu tanımlayabilir ki seni,
Ömrümün en tatlı karabasanı,
Ve başardın sonunda.
Beni tüm benliğimle esirin ettin.
Ömrü bir zindan,zindanlarda çırpınan umudu ziyan ettin.
O beyaz çehrende siyah hareler yükselir,
Siyahlar içinde ızdırabım serpilir,
Serpilir de feryatlar umutları gölgeler,
Serpilir de feryatlar fikirleri irdeler,
Ahın da ahını aldın,ahlarda adın kaldı,
Yüreklerde titreyen zehirsi tadın kaldı,
Bak bitti bu ruya,elimde neyim kaldı,
İçimi sızlatan burukluk sen değil misin?
Ayrılık;
Ölümle eşdeğerdi varlığın,ölüme eşti,
Varlığın tırnaklarla bana kabirler eşti,
Ayrılık benim için hiç doğmayan güneşti,
Ta ki dört koldan bir bedeni sardılar,
İrice bir tabuta bir enkazı koydular,
Tebessümü çehremden cımbızlarla soydular,
Bu kemikten bedene bir kefendi ayrılık,
Bu çekilmez kedere bir sitemdi ayrılık,
Acı;
Bu değil tam karşıtı,
İçimde oynaşan şey bu değil,
Bu dert birgün beni öldürür,yaşatmaz beni bilirim,
Bu çekilesi dert değil,
Bu dert beni öldürür,
Bu acı değil;
Bu ecel.