Birkaç günden beri, mutfak camımın önüne bir çift kumru kuşu geliyor. Ürkek, çegingen gözlerle bana bakıp kaçışıyorlar. Fazla uzağa gitmeden, defne ağacına gidip, tekrar cama geliyorlar. Özellikle, yemek vakti, ben masaya oturunca ,onlar da cama doğru geliyorlar.
Kalkıp, camın kenarına, bir avuç bulgur bıraktım. Önce ürktüler, birkaç tur attlar,sonra gelip yemeğe başladılar." Ne güzel, birbirlerinden hiç ayrılmıyorlar " diye düşünürken; aklıma bizim için "A!, bak kumru kuşları gibi bir çift, birbirleri için yaratılmışlar " denilen günleri anımsadım....

Biz de eşimle kumru kuşları gibiydik. O da, ben de ,üvey anne ile büyümüş, oldukça eziyetli çocukluk günlerimiz geçmişti. Birbirimizi bulduğumuzda, büyük bir aşkla kenetlenmiştik. Bana hep "Sen, benim nefes alma sebebimsin" derdi...

Artık, kumru kuşları ile, birbirimize alıştık.