Terk ettiğin şehirlerde yarım kalan şiirlerde buldum kendimi, senin benle olan günlerinin ardındaydım. Gittiğinde yalnızlığın içine almıştın beni. Orda kalmamı sağlayan tek kelimen yoktu. Sadece bir seziydi beni benle bırakanın sen olduğunu anlatan.

Kelimelerim de seninle gitmişti. Gidilebilecek en uçsuz bucaksız köşelerin aslında yalnızlıkla birlikte olanları sadece yüreğimdeki korun aleve dönüşündeki gibi yavaş yavaş döküyordu yüreğimden…

Kendimle paylaşmadığım dile getiremediğim onca duygunun, onca sözcüğün tek anlamı ve varlığıydın. Ve bitimde kendimi bulmam işte bende buradayım ve hala aynı yerdeyim demek gerçekten zor olsa gerek. Çünki gidilen yürek, aslında terk edilen midir yoksa terk eden giden midir düşünmek düşünmek ve düşünmek…

Yorgun yüreklerin duraksız yolunda karşılaşmıştık, senin de benim de gittiğim yolun ne sonu ne ucu bucağı vardı. Uçsuz ve bucaksızdı. Dur demek yoktu. Durağı olmayan yolda ilerlemenin yalnızlığında yani düş bahçesinde karşılaşmıştık seninle. Hadi dur desem duramazsın, ben dursam olduğum yerde kalamam. Gitmeliyim gitmeliyim ki seni gördüğüm ve sana düşler kurdurduğum o sabahı olmayan geceleri unutmalı, ezan seslerini artık sensiz dinlemeliydim…

Ama gidemedim, gidemiyorum. Durmak ve ben buradayım diye haykırmak istiyorum avazım çıktığı kadar sana sesimi duyurana kadar… Ama ama ama
Yok olmuyor işte. Bir kere çıkmıştık yola ve durağı olmayan ve yollarımızın kesiştiği noktadan ilerlemeliydik. İlerlemeliydik ki kor alevine kapılmadan
Sessiz sessiz sönmesi için.

Vedaları sevmiyorum. Ve hiç veda edemem ama ben kalbine veda ediyorum. Yürek korunun içten içe alevlenmesini isterken söndürmek ve bir daha asla yeniden aleve dönmesini engellemek için. Elveda ki bu son elveda…



05.02.2010 01:01