biz kayıp şehrin insanları olarak bu etnik mezarlığında gölgelerimizi kaybetmedik sadece güvenimizi de kaybettik.en büyük ihtilal milliyetçilik ihtilali oldu.(ihtilal mi yoksa bir ihlal mi bu konuya girmeyeceğim) milletler birbirlerine üstünlük kurmak için çiğnedi zayıf bedenleri hep.yığılan cesetler üzerinde yükseldikçe boyumuzun uzadığını sandık durduk.azdık durduk.kudurduk durduk.velhasılı son gün,yapraklar gibi savrulduk.ilahi adaletin tecellisi tabut ardındaki kalabalıkların yüreğinde çığa dönüşürken akıllarımızdaki sorulara cevaplar uydurduk ama hiç bir cevap sorunun yanıtı olmayı başaramadı.tek gerçek oluklardan boşalan kanlar ve ardında yitirdiğimiz canlardı.
biz gülmeyi haketmedik,ölmeyi hakettiğimiz kadar.ayrılıkların ardında hep gözyaşları vardı ama sevişmeleri beceremedik.sevemedik birbirimizi.araya hayali sınırlar girdi hep.dikenli tellerle çevirdik kalbimizin duvarlarını ve kapadık gönlümüzü sevda iklimine.
çiçek tarlalarında mayınlar,minik yüreklerde kurşunlar yetiştirdik.bahçemiz zencefil kokusuna hasretken kan kokusundan bıktık.geceleri aydınlatan yıldızlar değildi.izli mermilerdi bazen bazen de patlayan bombalar.yemyeşil üniformaların altında çelikten bir kafesin içinde kardeş acısıyla kavrulan bir yürek taşıdık dağ bayır.silahlar patladı,bombalar patladı.kim kazandı.iki cephede de ölenler kardeş değilmiydi?
kimdi bu tabutlarda hakka yürüyenler.
ahmetle mehmet değilmiydi?
ah memleket,
ah memleketim.kana doymadı bu topraklar.
ama acıya doydu kalbimiz.
kürt te olsak acem de,
aslında hep kardeşiz...