Sevdam! Bu sabah yatağımda doğrulup camdan baktığımda, şehrimin yarısına kar yağmış, yarısına yağmamıştı. Ne yazık ki, ben yağmayan tarafındaydım şehrimin.

İçimi hüzün kaplayıverdi birden. Yağsaydı, kıyamet mi kopardı sanki! Çıkardım dışarıya, kocaman bir kardan adam yapardım. Usta bir heykeltıraş gibi çalışır, sana benzetirdim onu.

Sonra kartopu oynardım. Sen bana atamasan da, ben sana atardım. Gelişigüzel… Rast gele… Hüzünlendim işte yine! Sen geldin aklıma! Zaten hiç çıkmıyorsun ya…

Çekilmez günümdeyim bugün. Birde böyle bahanelerim olunca, temelli çekilmez oluyorum. İyi ki uzaktasın; görmüyorsun benim bu hallerimi. Ne yapmam gerektiğini düşündüm uzun uzun.

Bir şeyler yapmalıydım, yoksa bu sıkıntı çatlatacak beni... Hiç beceremesem de, sana mektup yazmaya karar verdim. Yazdım da…Bu bana çok iyi geldi. Rahatladım.

Sen yanımdaymışsın gibi, konuştum seninle. Satırlara döktüm içimi sevdam! Ben artık, hep sana mektup yazacağım. Sana yollamasam da, sandığımdan oyalı yazmalarımı çıkarıp, mektuplarımı koyacağım.

Senin için yazdıklarımı, sana gelirken çeyiz olarak getireceğim. Sonra günlerden bir gün, kırlara çıkacağız birlikte. Mektuplarımızda yanımızda... Kırlara uzanacağız sere serpe.

Bir mektup sen, bir mektup ben, alıp okuyacağız. Sonra yazdıklarıma birlikte gülüp, kırlarda kovalayacağız birbirimizi. İşte bak! Neler düşünüyorum ben! Kocaman bir çocuktan başka bir şey değilim aslında...

Fakat; öyle büyük bir yüreğim var ki,bir bilsen…Her boşlukta sen varsın. Öyle büyüttüm ki, sevdam seni içimde. Nefes alamıyorum. Her nefesimde sen varsın.

Seni soluyorum her nefeste. Seni düşünüyorum her anımda. Seni seviyorum bütün zamanlarımda. Oh be! Şimdi çok iyiyim. Bütün sıkıntım gitti. Rahatladım! Kar yağmış, yada yağmamış, umurumda değil artık!

Ben de tuvalime, kocaman bir kardan adam yapıp, altına da, seni seviyorum yazacağım.
Seni seviyorum sevdam! Sen de beni sev, olur mu?

Emine uysal/03/02/2010