Yağmuruna bulut, yüreğine umut olmak isterdim. Başının üstünde vefa hâlesi, gönlünde sevgi piyalesi olmaktan maada kasd-ımahsusam yoktu…

Seni tavsif ve tasvire de gücüm yetmezdi dizelerde. Keşke, seni anlatabilseydim kelimelerle. İçimdeki çağlayanları, gelgitleri dökebilseydim şiirlerime.

Böyle, apansız kanatlamana ne sebep oldu bilemedim. Hüthütler ve güvercinler diyarına mı gittin, neredesin? Yoksa Kafdağı’nı mı mekan tuttun, sana erişemiyeyim diye…

En çok, o kadim sımsıcak merhabını özledim… Bir de içimi aydınlatan tebessümünü .

Gel bir gün habersizce, yine içimde erguvanlar açsın zemheride. Yine sana şiirler yazayım aynı minval üzre…

Sana dair olsun öykülerim. Dilşekerim, gül ü ranam benim.Senin sinende hitam bulsun son nefesim.

Nerden bileyim, senin her hâlini ,vebalini niye sevdim.
İçimde bir hüzün yumağısın , sardıkça büyüyen hiç eksilmeyen.

Ben isterdim ki her sabah günaydınım olsaydın. Ya da gecelerime düşen şebnem,gözlerimde nem olduğun misal…

Kafdağından ıtrı imbiklenmiş bir masal olsaydın, yalnız bana anlatılsaydın… Hep bende kalsaydın, mahşere kadar ve sonrasında. Uhrevi demlerimin hoş kokulu şebnemi olsaydın.Tutuşan sinemde handan olsaydın..

Senin yağmuruna bulut, yüreğine umut olmak istedim ben haddimi bilmeden. Aslında haddi de aşmazdım; ama bilmiyorum neden böyle oldu… Lâl oldu dilim meramımı ifade etmeden.

Başının üstünde vefa hâlesi, gönlünde sevgi piyalesi olmaktan maada kasd-ı mahsusam yoktu.
Lâkin, söyleyemediklerim söylediklerimden çoktu. Yazacak kudrette kalem bulamadım. Hoş, kalemi bulsaydım da yazamazdım…
Ankara,03.02.2010 İ.K