Koparıp attığım bir sayfa her günüm.Karalayıp, çizip, beğenmeyip yırttığım.
Anlamadığım , anlayamadığım, hiç yaşamak istemediğim her gün...

Oysa bambaşka olabilirdi,
ama olmak ve görünmek arasında ki ince çizgiye asılıp kaldı ve yaşamak için nefes alamıyor hayallerim..

Ana hatları sabunla çizilerek dikime hazırlanan bir kumaş gibiyim, öylesine bir kalıbın içerisindeyim, sorgulamıyorum, çabalamıyorum, teğellerken iğneler batırıyorlar zamanla alışıyorum, ve hiç bir şey hissetmiyorum..

Ama buzları eritecektim ben, kendim eridim. Seni sevecektim, kendimi yedim. Yollarda yürüyecektim, hiç basılmamış yollarda, basılsa bile anlamsız bulunmuş yollarda, onlara anlam katacaktım ben, onlara değer verecektim. Seni sevecektim, çok sevecektim, hep sevecektim..
Neye yarar ki sen anlamsız olmayı seçtin!..

Şimdi kendimi okumak dünya da kesinlikle var olmayan bir dilde yazılmış, bir satırcık yazıyı okumaya çalışmak, çaresizlik ve imkansızlık içinde çıldırmak gibi..

Ve
bütün tozları kaldı bana hayatın, bütün mikropları, herkesin köşe bucak kaçtığı , benimse sığınacak hiç bir yerimin olmadığı, dünyanın en ıssız şehrinde..

Koşuyorum yorgun ve çelimsiz bacaklarımla yakalamak içinkendimi,
kaçıyorum güçlü ve atik bacaklarımla yakalanmamak için kendime...



...........VANDİ ’ 07 ...........