Unutulan bir sey vardi… ben dün’de ölmüstüm.. bugün çok farkli dirildim dün’den ayriydim… hayati intikam gibi yasiyorum… daha bir gaddar… üzgünüm artik vefayi lugatimdan çikardim… zorundaydim… zorun’da kaldim… mecbur ettiler beni…

Hayattan istedigim iki sey vardi oysa : sevgi ve saygi…
sevgiyle beraber saygi’da beraberinde gelirdi veya saygi dogururdu sevgiyi..her neyse iste !

Nihayetinde iki yol vardi : ya sevilmedigim için saygi duyulmadim yada sayilmadigim için sevilmedim..
Ayni görünsede, farkli yol’dur her ikiside.. « ben nerde hata yaptim » nidalari farklidir..

Ben nerde hata yaptim ? Ilk adim… yanlisin oldugu yoldan çikmakti… yola çikmakta bir dertti oysa.. yola çikmak önceki yoldan çikip baska bir yola girmekti.. baska yola girmek ne kadar güvenliydiki ?
Yoldan çikmadan yola çikilmazmiydi peki ?
Farkedermi insan yön degistirmesi gerektiginde.. !! Farkedilmiyorsa, bir seçkinlik lazimmi daha iyi bir yol için ? veya zorunluklumu ?
Ama zorunluluk, imkansizlikti…
peki imkan olmadan yola çikmanin anlami varmiydi… Bu yolun baska yolu yokmuydu ?

Hâlbuki vardi… dün’de ölmek vardi… bugüne farkli dirilmek… bittigin yerden devam etmek vardi … kendi katilini bulmak ugruna hayati imtikan gibi yasamakti …
yoldan çikmadan, yola girmek iste buydu…. Yarinlar zevale erecek olsada… dün’ü öldürmek sartti…

Ve böylece baslangicin olmayacakti… baslangici olmayanin’da sonu olmazdi…


Simdi, Kendimle savasiyorum....Dünden cok ayriyim ama bir o kadarda ayni... Ben, ben degilim ama hala bendim...
Hayati imtikan gibi yasasamda, bir bakima yasamiyorum aslinda..
Ben bile bana iki yüzlü; bir mutlu ve bir hüzünlü...

Insan kendinden baskasina benzemez oysa, benzemedigi içinde yalnizdir,yani bir esi yoktur.
O yüzdendir insanin kendiyle kavgasi... Kabullenemedigi yalnizliginin savasi...



.............by esr@yildirim