Kapattım tüm pencerelerimi, üzerlerine perdelerimi çektim. Dışarıyı, aydınlığı, sesleri, gürültüyü, lüzumsuz duymayayım diye. Lüzumsuz yürüyüşlere tanık olmayayım, beyhude çabaları görmeyeyim, çıldıran ve ne yaptıklarını bilmeyen beyinlerden uzak kalayım diye...
Bilmek istemezsin ve görmek istemezsin; umutsuz bir güvercinin yaşadığı acı halleri... Yok olsa karanlıklar boğulsa istiyorum. Lakin bazı anlar karanlıkta kalmak, karanlıkta yüzmek istiyorum. Neden mi? Neden olacak; Karanlık gizler sesliliğimi sessizliğinde boğulurum gecenin diye. Gecenin koynunda dirilişim olur elbet. Vardanda yoktanda öte olana sığındığımda... Evet ozaman yalnız kalmadığımı görürüm. ama heyhat! çıglıklarım var karanlığın ulaşan sessizliğine... Sesler içinden geliyorum. Yılmadım, yıkılmak istemedim seslilikte. Şimdi Meryem gibi yalnız, Yusuf gibi kuyuda sessiz feryatlarımı duyuruyorum gökkubbeye... Gökkubbe ve O nunla paylaştım ruhuma sirayet etmiş karabulutları. Kara bulutlar dökülsün sağnak halinde bıraksın kendini alemlerin padişahına... Sonra yürüsün, yürüsün bulutlar kaybolsun gözümün önümden. Yıkılsın seslilik, sessizlik dirilişim olsun. Muştum, şarkım, gayem olsun. Hedefim, mücadelem, yaşamım olsun. Afaroz etmeliyim tüm sinsi ve umutsuzca yaklaşan duygularımı... Toplum uğruna, insanlık adına, diriliş muştuları ezberlemeliyim. Ve söylemeliyim özgürlük şarkısını ebedi sürecek alem için. Okumalıyım özgürlüğü yudum yudum içebilmenin gayreti içinde olupta özgürlüğü göremeyenlerin hayatlarını... Ve sonra görmeliyim özgürlük şarkılarını nasıl söylediklerini... Bilmeliyim ölmeden önceki zindan ve mücadele hayatlarını. Daha sonra özgürlük şarkılarının ölümlerinden sonra dillerde nasıl dolaştığnı görmeliyim. Ey sessiz feryadım! sessizlikte ses olmanın zamanı gelmedi mi?
Dertlerimin dert olmadığını gördüm büyük dertlerin sahipleri büyük adamları gördüğümde... Fikirleri yüce ey yaşayan ve yaşatılan dertli şahidler! selam size ve takipçilerinize olsun...
Ve takipçinizim. sessizlikte ses olmaya adayım...


Hamiyet Yoncalık