Nefret ediyorum gecelerden… karanlık çöktüğü anda boğuluyorum. Her gece aynı şeyleri yaşamaktan aynı kabusları görmekten bıktım. Önümü göremiyorum. Sanki bir şeyler var etrafımda ve hepsi tuzak… bir yerler arıyorum tutunacak ama her yer sonsuz boşluk. Avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum ama avazım çıktığı kadar susuyorum. Bilmediğim bir şeyler sesimin çıkmasını engelliyor; yutuyorum söylemek istediğim ne varsa. Kelimler sanki düğümleniyor boğazıma…

Bıktım artık kafamı yastığa gömüp saatlerce ağlamaktan. Sabah olsun diye beklemekten. Gözümü kapattığımda etrafımda dolaşan kabuslardan korkuyorum. Bir ben miyim geceden nefret eden bilmiyorum ama karanlık olmasın istiyorum…

Ya da olsun aslında… karanlıkta gizleniyor bütün kötülükler. Ağladığımı kimseler görmüyor; olsun karanlıklar. Belki biraz korkuyorum önce ama sonra alışıyorum. Aslında yanımda sen olsan da böyle olur mu bilmiyorum. Elini tutsam sarılsam sana sıkıca başımı göğsüne gömsem ağlasam hıçkıra hıçkıra… sen sadece bana sarılsan ama sıkıca sarılsan… hiç bırakmamacasına sarılsan… çok mu imkansız?

Aslında nefret diyorum senden. Hayatımda geceden bir farkın yok. Sen yanımda olduğunda korkuyorum seni kaybetmekten, sen uzaktayken de korkuyorum; ya dönmezsen... işte böyle olduğu zamanlar kelimeler boğazıma düğümleniyor; konuşamıyorum, yutkunamıyorum, sensizlik de seninle olmak da boğuyor beni…

Belki de hayatımda hiç yoksundur. Benimdir seni var eden, seni ulaşılmaz yapan. Belki de seni unutmuşumdur. Hayat gibi senin varlığın da muammadır belki…