1.Bölüm

Her şey bir an ile başladı… Sadece küçük bir an. O kadar kısaydı ki bu an kalbi atmamış, gözleri parlamamıştı.Nefesi burnunda, yapraklar havada asılı kalmıştı.Size çok basit gelecek olan ve ilk başlarda bana da basit gelen ama onun için hayati önem taşıyan şey; “ bir şeyi ya yaparsın ya yapmazsın ” cümlesinde saklıydı... Bunu daha önce defalarca düşünmüştü.. Ama bu an’a göre bir şeyler eksikti sanki o anlarda. Hep derdi; ben bir yerde yanlış yapıyorum ama kestiremiyorum.. Sanki artık kestirmişti.. Yaptığı yanlışı bulmuş ve hayatın anahtarını eline almıştı.. Neyse ki o anahtar her zaman elini uzatsa alacakmış gibi hissettiği ve asla elini uzatamadığı..
İnsan neden böyleydi? İstediği şey bir el kadar uzakta olmasına rağmen irade yada mücadele denilen şey neden bu kadar zayıftı? Neden bu kadar güçsüzdü? Buna hiçbir zaman anlam veremezdi… Bunları düşündüğünde deterministliğini çöpe atardı..
O deniz kenarındaki o an’da bunları düşünecek kadar uzun değildi hissettiği yada tadını çıkaracak kadar..
Nihayetinde kalbi atmaya başladı,gözleri parladı.. Nefes burundan geçti, yapraklar yere düştü.. Gülümseme değildi dudaklarında ki, evrene bir şeyler anlatma şıkırtısıydı dudağının şekli...Şıkırtı seslere dönüştü, evren duydu ve cevap verdi;

Bu kadar kolay değil düşlerindeki…
Yolun başlangıcındaki hevestir seninkisi..
İlk olarak bir bitişin bitkinliği,
sonra bir başlangıcın ürkekliği
yavaş yavaş vazgeçirir seni…

Kararlıyım diye bağırdı. Kararlıyım! Şahidim olsun gökkube ve rüzgar resmiyetteki kalemim, deniz senedim.. Gözlerim dolu dolu iken ve başım dik hayata okurken meydanı bundan böyle meydanlar benim… Yol yürünecek ayak izleri kalacaktır!
Akşam üstüne doğru bir vakitte yaşanılanlardı bunlar. Hava soğuk, karşı sahilde yeni yanmaya başlayan ışıklar güzeldi… Kendi kendine tekrarladı hayatını anlamlaştıracak olan cümleyi; “ bir şeyi ya yaparsın ya yapmasın…” İçi tekrardan ısındı.. Gözleri zaten hiç sönmemişti.. Evren ateşe su serpmek istedi… Su dile geldi;

Ben ki suyum akıp giderim
Gönüldür benim işim..
Bellidir akma sebeplerim
Yoktur şikayet etmelerim

Sen ki yolu olmayan yolcu
Başarmak isterken zoru
Yaparsın yapmasın ama
Bu ne yolu?

Doğukan yolu olmadığını hiçbir zaman düşünmedi... Yolu olduğunu zaten hiç düşünmemişti… Belirli tek bir yolla kendini sınırlandırmayacak kadar bakış açısı genişti ve yapacağı basitti.Yapmak… Sadece yapmak... Ne düşlüyorsa, ne içinden geliyorsa, ne başarmak istiyorsa yapmak. Her şey o tek kelimede gizliydi “yapmak…” Sadece yapmak…
İlle de bir yol seçmem gerekirse diye seslendi Evren’e; Yapmak yoludur seçtiğim…