2007 yılı Ağustos sıcağının ortalığı yakıp kavurdu bir günde, ikindi sonrası
küçük oğlumu da yanıma alarak pazara gitmiştim...
Ufak tefek mutfak ihtiyaçlarını karşıladık,elimizde poşetlerle ilerlerken ,
son anda unutmuş olduğumuz bir sebze için oğlumu tekrar pazara gönderdim...

-Ben burada beklerim, elimde poşetlerle tekrar pazarın içine girmeyeyim sen al gel dedim...
Oğlum "peki anne" diyerek yanımdan ayrıldı...

O arada pazar alışverişimin bittiğini anlayan on-onbir yaşlarında
cılız bir çocuk yanıma yaklaşıp :

- "Teyze nereye gidecekseniz götüreyim" dedi el arabasını gösterdi.

"Peki ,lisenin oraya kaç liraya götüreceksin?"

-Çok bişey tutmaz 5 lira yeter...

-Lise şuracıkta be yavrum 5 milyonum yok,götürürsen 3 milyonum var...

-Olur teyze zaten iş yok.

-"Tamam oğlumu bekliyorum,birazdan gelir" derken de poşetleri el arabasına
yerleştirmeye başladım ki

Oğlumda geldi.
Çocuğu görünce hem şaşırdı hem sevindi,meğerse aynı okulda sınıf arkadaşıymış...
İki küçük önce selamlaştılar,sonra yola çıkacaktık ki
Oğlum,çocuğun elinden el arabasını aldı
"araba ağır oldu ben götürürüm sen yanımızda gel"...

Çocuk:-Olmaz benim işim,

Oğlum:-arkadaşım araba ağır senin belin ağrır .

Çocuk:"Olsun ben götürmeliyim."
Onlar, birbiriyle "ben götüreyim,
olmaz ben" deyip kıran kırana mücadele ederken ben araya girdim.

-Çocuklar, biraz sen götür, birazda arkadaşın dedim ve anlaştık. Yola çıktık.
Aralarında konuşa konuşa ilerliyoruz. Araba, bizim çocuğun elinde ,
çocuk arabanın üzerinden iki poşeti eline aldı.

-"Sana ağırlık olmasın bunları ben elimde götüreyim" diyor.

Oğlum ise elinde götürmenin onu yoracağını ima ederek arkadaşını korumaya çalışıyor...
Onların o hali beni son derece etkiledi.
Eve az bir mesafe kalınca çocuk:

-"Sen çok terledin birazda ben götüreyim "deyip zorla oğlumun elinden aldı arabayı.

Oğlumda ,arabanın üzerinden bir poşeti bana iki poşeti eline alıp ;

-Anne çok ağır olmasın yazık.

Araba boş ,tangır tungur yola devam :-)
Ve sonunda eve geldik...

"-Anne, hemen bir ferah ayran yapın, arkadaşım çok yoruldu." diyerek
arkadaşı ağırlayıp izzetleyip, parasını da verip yolcu edecek iken...

Çocuk:
"-Teyze ben pazarlık ederken seni yabancı zannettim,
arkadaşımın annesi olduğunu bilmiyordum.Senden para alamam ben."dedi.

-Hayır, çocuğum bu senin hakkın.Olur mu öyle şey?dedim.

-Lütfen teyze,hem ben getirmedim ki Mustafa taşıdı.

"-Olsun çocuğum, bu para senin hakkın ,almak zorundasın." deyip zorla verdim ve gönderdim...

Çocukların o hali bana çok ders vermişti.
Yardımlaşma,dostluk,sevgi,saygı onların küçücük yüreğinde tertemiz,
riyadan uzak çok güzel bir dostluk vardı.

Henüz acımasız hayatın düzeni bozuk çarkında dostluğu ezmemişler ve "hep bana Rabbena diyerek,sadece kendilerini düşünmeyip çocuk yüreğinde arkadaş hakkına da riayet etmeyi bilerek,helali haramı gözeten küçük bedenlerinde,kocaman bir yürek gördüm...

NOT:
Onların" ben taşıyayım" diyen tatlı didişmelerinde,"siz bırakın ben taşırım "dedim.
Dedim ama bana hiç kıyamadılar :-)))

Fatma Pınarbaşı