Dem tutuyorum gecelerin karanlığında,
Koyulaşarak…
Yıldızların dudaklarını izliyorum
Işığının cazibesine saklı o büyüyü keşfediyorum, bir ay gölgesi kuytusunda ağustos böceklerini ve sessizliğimi dinleyerek... Kalbimin atışları normale dönmüş. Ölmeme ramak kala ölümün ne olduğundan habersiz, korkularım devam ediyor hala… Hala kendi halimde ve yalnız ve halinden memnun bir varlığım. Girdapları, hesaplaşmaları bıraktım, artık acımasız değilim kendime karşı. Önce çocuk kalbime verdiğim sözünü tutmaya çalışıyorum ama sormadan da edemiyorum hayata. Asi halim hala aynı, galiba bu biraz da çocukluktan da kalma.
Ah hayat, neden soru işaretlerini beynime bırakıp duruyorsun ve neden kıvranıp kalmamdan memnun sırıtıp duruyorsun.
Garbı bilmememin güzelliği var oysaki ve sürprizlerin güzel olma ihtimali… Yüce Yaradanımın huzurunda zatı ulûhiyetinde, apayrı ve beyaz bir sayfam var umuyorum ki ve de… Uçsuz bucaksız bir mavinin içinde beni bekleyen bir semavat var oysa bir dua kadar yakın bir huzur iklim var… İstesem ve sabretsem dünyaya sığmayacak bir ben olacağım biliyorum, o zamana kendimden dolup taşacağım ve kurtulacağım, kurtulacağım kabukların, bedenin sınırından. Hey hayat! hep yarınlara bırakmasaydım seni, belki daha çabuk büyürdüm kim bilir.
Artık parıltılı düşlerimi çocukça bulacak kadar büyüdüm, artık imkânsızların semtime uğramayacağını bilecek kadar büyüdüm, artık büyümenin mataf bir şey olmadığını bilecek kadar büyüdüm.
Hislerin boylu boyunca uzandığı kalbimde istemediğim şeylerin de barınabileceğini gördüm. Nefsime güvenmiyorum. Acı bir türküyü üfleyen nefesimi de sevmiyorum.
Yahu bu insan denen ne karman çorman şeymiş böyle!
Değil mi ki, Ârifi tarifi yok benliğin. Derinleşmekse ruhunun temennisi, boğulmazsın sal can suyuna kendini.Aş eşyadan aş bedenden aş maddeden kendini…Leyla boşuna Leyla Mecnun boşuna Mecnun değildi.

2009 senesi,bir temmuz vakti,bir akşamüzeri,içimden iç geçirirken...