Ne kadar faydalı aletlerdi şu telefonlar. Hayatımıza, girdiği andan itibaren renk katmıştı, kolaylaştırmıştı. Zamanla cep telefonları çıkmış daha bahtiyar olmuştu herkes.
Bağımlılık yapıyordu telefonlar. Tuvalete bile onlarla gidiyorduk ekmek gibi su gibi olmuştu hayatımızda kimi yara kaşıdı, kimi sardı. Kimi yetenekleriyle hoş vakit geçirtti, duygu ve düşleri okşadı. Yakınlaştırdı uzakları, uzaklaştırdı yakınları…
Her amaca hizmet etti. Sim kartları çok parçalandı. Telefon dahi parçalandı ama yenisi hemen alındı.
İş yerinin yemek hanesinde Temel, Tahir’in yanında Nurcan’ı arıyor ve ‘ seni çok seviyorum. Biliyorum ikimizde evliyiz. Bir beklentim yok senden. Sevdiğimi bil yeter.’’ Diyordu cep telefonu ile.
Geride tepebilirdi bu silah. Dinlenir, kayıt istenir dava konusu olabilirdi. Cinayetlere bile neden olabilirdi, oluyordu da. Gelecekte de olacaktı. Para gibiydi kullanmadan olmuyordu.
Ah şu telefonların dili olsaydı pek çok iş arkadaşımın kulağına bence ‘Rabbin şuan bizi dinliyor korkmuyor musun? Münafık seni adam sanıyordum’ diyerek ve gelmekte olan yakın tehlikeyle uyaracaktı.
Ey arzu ve kelimelerin treni cep telefonu sen bana ne derdin acaba. Senin kadar tehlikeli bir nesne ile eşimi yalnız bıraktığım için kızar mıydın?
Cep telefonu ile konuşurken neden akıllarınız ve vicdanlarınız donunuza düşer ey gafiller. Hz. Muhammet’in güzel ahlakından zerrecik bile yok mu sizde? Acımada mı yok? Lağım mı dolu içiniz. Evli bir iş arkadaşını şeytani yollara sürükleyip nefsiyle savaşa nasıl itersiniz?
Acımayana acınmaz unutmayın. Güzelliklerin telefonların ucundakilerde değil de içimizde olduğunu bilmeliyiz. ( 0.5051278) , ( 0539 244*) numaralı eşek arkadaşlarım telefonların dili olsa da hata yaptıkça bize oha dese, ya da yüksek voltaj cereyan ile çarpıp kalp ritmimizi düzeltse.
Bütün güzel sıfatlarla birlikte Allah Kahhar’dır. Hesap günü azalarla birlikte, telefonlarla birlikte dile gelir inanın.
‘o gün bülbül gibi şakırlar’
Sorarım istikametiniz ne yanadır?
Safınız ne yandadır?
Cuma namazına mı gidiyorsunuz?
Temel, Tahir, İbrahim, Gökhan,
Rabbimizin huzurunda spor mu var?
Ne var, yoksa kanınız mı damarda durmuyor?
Tiksinti veriyordu iş arkadaşlarımızdan bazılarının nefis bağımlılığı ama bir süre daha imtihana sabredecek gücüm vardı. Sıkıldığımda;

Allahım, kötülerde bilsin, görsün gerçeği. “ Sen ne ilme sığarsın, ne ayan olursun, ne kardan kar edersin, ne zarardan zarar görürsün.
Yaratılanlar senden korkuyor ben ise kendimden korkuyorum, çünkü senden iyilik kendimden kötülük gördüm. Dertli bir gönül ve yakınan bir canla doluyum, iştiyakından bulut gibi gözyaşı yağdırıyorum. Ümitsiz değilim kararsızım. Ola ki yüz binlerin içinde bana da nazar edersin.
Herkes neyin üstünde, hiçin üstünde, Hiçin anlamı hiçtir. Yani bütün bunlar sadece bir hiçtir.
Güneş gibi her tarafı kaplarsın ama gözler sana karşı kördür. Kim bu derin denizde, akikin mi yoksa çakıl taşların mı daha değerli olduğunu bilebilir? Zerrenin kendini tanımak için aklı, dini, canı ve gönlü elden verdim.
Kâfire küfür gerek, dindara din gerek, Attar’a ise zerre kadarda olsa Aşk gerek. Bana Müslüman olma nurundan lezzet ihsan eyle, Zulmet kaynağı nefsimi ise yok eyle. Canım bedenimden ayrılacağı zaman Sen yârim olmazsan vay halime.
Bana yoldaş olacağını ümit ederim, çünkü sen dilersen buna kadirsin ey Allah’ım”
( F. ATTAR )
Bu duayı dilime dolar rahatlardım.