Doğu Anadolu köylerinin birinde geçimini çiftçilikle sağlayan sıradan vatandaşlardık. Az çok kazanabiliyor, kendi çapımızda karnımızı doyurabiliyorduk, Hayat şartları git-gide zorlaştı, Geçim de ona göre ağırlaştı.

Köy halkı kara kara düşünürken…
Nihayet devlet baba çiftçiyi hatırladı ve düşük faizle kredi çıkardı. Bu büyük bir destekti, hepimizin yüzü güldü.
Daha kredi çekmeden planlar yapmaya başladık. Kimimiz tarla kiralamayı, kimimiz besicilik yapmayı düşünüp işleri büyütme hayaliyle yola koyulduk.

Ben de dedim, gidip kredi çekeyim ve besicilik yapayım nasılsa devlet bize yardım veriyor, bu fırsat kaçırılmaz (,)
Sabah oldu koyuldum yola. Gerekli mercilere başvurdum. Gittim geldim. İşlemler yaptım. Kredimi çektim.
Başladım besicilik yapmaya, işlerimi düzene koydum.
Epeyce de hayvan çoğalttım. Tane başı (hayvan) güzel para getiriyordu. Aldığım krediyi ödeyebileceğim için çok sevinçliydim. Bu arada kooperatif de iki yıl vadeyle besi kredisi veriyordu. Köylünün tümü gibi ben de değerlendirmek istedim ve kredi çekip biraz daha hayvan satın aldım. Kooperatife de borçlandım. Sorun değildi, çünkü beslediğim hayvanları iki yıl sonra satıp, borçlarımı ödeyeceğim ve üstüne üstlük elimde de para kalacaktı.

İki sene sonra köylü beslediği hayvanları tam satayım derken…
BİR BALON PATLADI:
DELİ DANA HASTALIĞI

Satışlar durduruldu, piyasada olan etlerin fiyatları düştü, beslediğimiz hayvanlarda elimizde şişti kaldı.
Arkadaşlar toplandık, elimizdeki hayvanları, aldığımızın yarı fiyatına kombineye sattık. Bu bir kabustu, çünkü devletten aldığımız krediyi ödemek gerekiyordu.
Elimizde avucumuzda ne varsa hatta kolumdaki bileziklerimi de satıp, paranın üstünü tamamlayıp, devlete olan borcumuzu ödedik.

Bu arada KIRMIZI ET fiyatları düşünce, BEYAZ ET fiyatları arttı
Düşündük hemen bir tavuk çiftliği yapalım, nasılsa devlet tavuk çiftliği için de kredi veriyor. Üstüne üstlük civcivi ve yemini karşılıksız veriyor, sadece işçiliğini biz yapacağız, yarı yarıya köylüye kar kalacaktı.
Tepeden atladık.
Yine yola koyulduk, şehre gidip tavuk çiftliği için kredi çektik. Çiftliği yaptık, devlete haber verdik, devletimiz de bize söz verdiği civcivleri gönderdi.
Başladık TAVUKÇULUĞA.
İşler iyi gidiyor, tavuk eti para ediyor. Çok güzel kazancımız olacak, çok umutluyuz.

Tam işleri düzene koymuşken…
BİR BALON DAHA PATLADI:
KUŞ GRİBİ

Köy hizmetlerinden geldiler, hastalık yayılmasın diye bütün (civcivlerimizi) tavuklarımızı gırtlakladılar. Yine kaldık cascavlak…

Bu sefer de bir gün televizyonlarda devletin çiftçiye tarla desteği verdiğini duyduk. Araştırdık, doğruymuş.
Yeniden çiftçiliğe (ekme-biçme) koyulmaya başladık. Yani başladığımız yere geldik.
Mahsul fiyatları güzeldi, masrafını karşılıyordu. Fakat yıllardır hep yerimizde saydığımız için, azcık ilerlemek, durumumuzu biraz düzeltmek istedik. Tabi ki bu da devletin bize sunduğu destekle olacaktı.
Tarla desteği.
Gübre desteği.
Yakıt desteği.
Bir de mahsulün miktarına göre ton parası vermeye başladı.

Bu arada gübre fiyatları dört katına,
Yakıt fiyatları(mazot) iki katına yükselmesin mi…

Üstelik arpa-buğday fiyatları düştü. Beş yüzden üç yüz yirmiye düştü.
Devletin verdiği destekler ve bizim kazancımızın toplamıyla sadece gübre borcunu ödeyebildik. Tabi ki geri kalan borçlar duruyor, haliyle evin geçimi de var, okuyan çocuklarımızın masrafları var….

Kimisi eşten dosttan aldı, kimisi de babadan kalma birkaç dönüm tarlasını satıp borçlarını ödedi. Sonunda sıfırladık… Ne sıfırı, sıfırın altına düştük.

KÖYLÜ …..EFENDİSİDİR.
Hala ses çıkartmıyoruz. Çıkaramıyoruz da…
Türkü söylüyoruz

Arpa-buğday çeç olur,
Güzeller güleç olur
Güzellerin güleci
Her derde ilaç olur


aynurca