Akşam sefaları açarken sessiz bahçemde….

Seni düşündüm ben. Ellerini; ellerimden büyük olan ellerini.
Cesaretliydi çalışkandı şefkatliydi.
Yeter benden buraya kadar dediğimde ‘’hayır’’ diye usulca ellerime dokunur cesaretini paylaşırdın. Sınırlarıma ulaşmaya çalışırken sınırsızlığı koydun önüme. Gözlerime bakıp ellerimden tutup ‘’ yapamayacağın şey yok senin ‘’ derdin. Büyümeyi öğrendim ben seninle
Hayatta uçurumların dibine gelsem bile meydan okumayı öğrettin.


Hanımeli nazlanırken kokusunu saça saça

Seni düşündüm ben. Yürekliydin. Kocaman bir yüreğin vardı. dünyadaki iyilik adına ne varsa sevebilcek kadar. Aşkı yine yeni yeniden tattırıp büyüttün sen içimde. Hani o bildik hikâyeler vardı. Bir parça bal çalıp ağızlarına işte aşk budur derlerdi.
cömerttin bal kavanozunu bana verecek kadar aşkını da verdin.



Fesleğenler açarken camımda

Ben yine seni düşündüm. Doğaldın yaptığın her şey sevgi adınaydı. İnsandım hatalarım elbette ki vardı. Özümü değiştirmeden hatalarımı değiştirmeme yardımcı oldun. Sen beni ben olduğum için sevdin.


Çok şey öğrettin bana elimden tutup hayallerin sınırı olmayacağını; hayallerinde hayallerde kalmayacağını…


Nice yıldızlar biriktirdim artık gülüşümde kumral sevdalar yetiştirdim.

Bahçemi dikenlerden temizledim. Gel artık…